”Sevgimiz, hikayelerimiz, birlikte akıttığımız gözyaşlarımız…” | Manu Ginóbili

Dört yıl önce Londra’da, Arjantin basketbolunun yaşlanan altın jenerasyonu soyunma odasında oturdu ve  Rusya’ya karşı talihsizce kaybedilen bronz madalya için ağladı. İşte o neslin iki mükemmel oyuncusu, Luis Scola ve Manu Ginobili bir araya gelip o anı konuştular.

“Herhangi bir grup oyuncuyla kazanmaktansa sizinle kaybetmeyi tercih ederim.” dedi gözyaşlarını tutamayan Manu Ginobili. Luis Scola da aynı şekilde yineledi.

“Herkes daha da fazla ağlamaya başlamıştı.” şeklinde yanıtladı Andres Nocioni. “Daha önce böyle bir şeye tanık olmamıştım, soyunma odasında bu kadar gözyaşına… Büyük bir şey başarmak için şansın, elimize son kez geçtiğini biliyorduk.”

O zaman da oyuncular her zaman yaptıkları şeyi yaptılar: sessizlik içinde uzun süren akşam yemeğinin yolunu tuttular. “Bu bir kuraldır. Kazan veya kaybet akşam yemeğine gidersin.” dedi Pablo Prigioni, “Beraber kutlamak veya beraber ağlamak için.”

12 adam Londra’da o akşam oturdu; Scola, Ginobili ve Nocioni’nin 2004 Atina’da kazanılan tarihi altın madalyanın ardından son kez birlikte oynamış olduklarını sanarak ağladı. Kutlama da yaptılar aynı zamanda. Birbirlerine, otobüs şoförüne, o yıllardaki Kuzey ve Güney Amerika’yı birleştiren absürd havaalanı bağlantısına ve altın jenerasyonun elde ettiği başarılara kadeh kaldırdılar.

“Akşam yemeğinde konuştuklarımız… Sevgimiz, hikayelerimiz, birlikte akıttığımız gözyaşlarımız.” dedi Ginobili, “Bunlar insanları sonsuza dek bir arada tutan şeylerdir.”

Eski kafadarlar bir başka akşam yemeğini daha andılar, FIBA Dünya Şampiyonası Finali’nde Yugoslavya’ya mağlup olunan 2002 yazını, Indianapolis’te Ruth’s Chris Steakhouse’ta yenilen akşam yemeğini. Herkes tehlikeli anlarda çalınan düdüklerden ve Ginobili’nin yarı final mücadelesinde bileğini sakatlamış olmasından dolayı oldukça sinirliydi.

İçkilerin yavaş yavaş tükendiği, muhabbetin ilerlediği dakikalarda oyuncuların ruh hali de değişti. Evinde oturan hiç kimse Arjantin’in herhangi bir basketbol turnuvasını ikinci tamamlayacağını tahmin etmemişti. Namağlup Birleşik Devletler tarafından henüz ağır bir mağlubiyete uğratılmış, kaldıkları  Embassy Suites’e üzgün bir şekilde geri dönmüş, uluslararası temsilciler tarafından otelin her katından, lobisinden aranıp neşelendirilmeye çalışılıyorlardı. Henüz gençtiler ve 2004 Olimpiyatları köşedeydi.

“O akşam yemeği, hepimizin hayatındaki en üzücü anlardan biri olarak başlamıştı.” dedi Scola, “Sonundaysa bir partiye dönüşmüştü.”

San Antonio Spurs’ün genel menajeri, R. C. Buford birkaç masa öteden onları izliyordu. Altın madalya mücadelesinin ardından uyku tutmamış, Ruth’s Chris’e doğru bir şeyler atıştırmak için yalnız başına gezintiye çıkmıştı. Arjantinli oyuncuların birbirleriyle olan dostlukları karşısındaysa oturduğu yerde tepkisizce kalmıştı. “Onlara sadece bakakaldım,” dedi Buford, “Çevremde gördüğüm en iyi takımdı.” En sonundaysa onlara doğru yöneldi ve o zamanlar henüz birkaç ay evvel San Antonio Spurs’te çaylak sezonuna başlayan Ginobili’ye selam verdi.