O yıl bir maçı hiç unutamıyorum. Marcus aklımı başımdan almıştı.
O sahada ben bençteydim. Savunmaya geri koşarken bana döndü ve sadece benim duyabileceğim bir sesle ‘’Gelip sol tarafta post up yapacaklar, ama öncesinde pick’n roll’’
Birkaç saniye sonra tam da söylediği oldu.
Nasıl bildiğini tahmin etmeye çalıştım ama nafile.
Maçtan sonra bana tüm oyuncuların hareketlerini çalıştığını söyledi.
Bu beni biraz korkuttu çünkü NBA’de benim görmediğim çok fazla şey döndüğünü fark ettim. Sanki herkesin bildiği bir sırrı bilmeyen bir tek sizmişsiniz gibi.
O gün tam bir çaylak gibi hissettim. Sezonun kalanında Marcus ile güzel bir rutinimiz oluştu. Ne kadar öğrenebileceğimi ve gelişebileceğimi ona göstermek istedim. Maç öncesi araştırma ve tahmin yürütme hoş bir duyguydu. Şut idmanında Marcus beni sorguya çekerdi.
‘’Söyle bakalım, iki gün sonra Portland ile oynuyoruz, ‘’Floppy Out’’ ne?’’
Brandon Roy ve LaMarcus arasındaki tepe pick’n rollü olduğunu söylerdim. LaMarcus pota altına devrilmeyi seviyor.
İnsanlar bunu duyunca şaşırıyor ama karşılaştığım en sert oyunculardan biri Nick Collison.
Çoğu NBA uzunu savunulması en zor oyuncu için ‘’Shaq’’ diyecektir ki bu gerçekten doğru ancak oyuna dair Nick’ten daha çok şey öğrendim.
Bir maçta bana gelip ‘’Hey, sadece haber vereyim dedim, koç bana dedi ki ‘senin hiç ribaund almaman’ lazım’’ ve sonra gülümseyip gitti. Bunu yaparken oyuna ve bana saygılı olduğunu görebilirdiniz.
Gecenin geri kalanı boyunca ne zaman top çembere doğu uçuşa gitse Nick’in beni sırtlayıp, potadan uzaklaştırmasıyla boğuşmak zorunda kaldım. Tek bir görevi olan adamlardandı ”Bana ribaund vermemek’’ Nick, uzun bir oyuncu değil ama kesinlikle acımasız. Sert ve yarışmacı tavrı onu değerli kılıyor. Onunla karşılaşmadan önce maç boyunca ribaund için yer kapma savaşlarının ertesi güne fiziksel acılar bırakacağını bilirdim.
Benim kadar uzun olunca ribaund almanız daha kolay oluyor tabii. Ama sadece kısa oyuncular ile kıyaslarsanız. Ve eğer takımlar üstünüze sizin gecenizi kabusa çevirmesi için Nick gibi birini gönderirse buna saygı duymakla birlikte nefret de ediyorsunuz.
2008’deki çaylak yılımdan 2013 yılına kadar bir sezonda maç başına sekiz ribaund ortalamasından fazlasını yakalayamadım. Ve 2013-2014 sezonda ortalamamı on üçün bile üstüne çıkartmayı başardım. Bir sonraki sezonumda ise maç başına on beşten fazla ribaund almaya başladım.
Sadece ‘‘iyi ribaundcu’’ olarak anılmanın benim için yeterli olmadığını fark etmem beş yılımı aldı-NBA’de geçirdiğim sürenin yarısından fazlası-.
İşin enteresan tarafı, bir yılda müthiş ribaundcu olmadım. Bunun içinde birden çok neden var. Bana bildiklerini öğreten tecrübeli oyunculara çok şey borçluyum.