Dört senedir Houston’da yaşıyorum, takım oyununu seven birisi olarak Harden’ı hep eleştirdim bugüne kadar biliyorsunuz. Çünkü bazı şeylerin istatistiklerden ve krallıklardan daha önemli olduğunu düşünüyorum.
Neden mi? Çünkü bu oyuncuların hiçbirinin yüzüğü yok ama yüz sene sonra bile hatırlanacaklar ve sevilecekler. Allen Iverson, Steve Nash, Charles Barkley, John Stockton, Reggie Miller ve niceleri…
Harden’a oyun içerisinde bir olgunluk gelmiş. İstatistik severler şimdi ”ne alakası var, geçen sene 5.0 top kaybı ortalamasıyla oynamış, şu an 5.5” diyebilirler ama durumu benchte ve saha dışında görebilen birisi olarak yorum yapmak istiyorum müsadenizle…
Soyunma odasında takım arkadaşlarıyla çok fazla muhabbet etmeyen, takımdaki gençlere abilik yapmayan bir yapısı vardı. Maç esnasında gençlerle olan diyaloglarına kanmayın, screeni daha iyi almak için, alanı onun için daha hızlı boşaltmaları için söylediği yönlendirmelerdi onlar.
Bu sene farklı, bu yaz Ağustos ayında 30 yaşına girmiş olması nedeniyle sanırım…
Hem kendi oyunundaki kararları düzeltiyor hem gençleri topla buluşturmaya çalışıyor hem de soyunma odasında ilham ve destek verici konuşmalar yapıyor. Rotasyonun neredeyse 10 oyuncuya çıktığı takımda Harden’ın delifişek Russ ile beraber çılgın şeyler denemesini beklerken, böyle ağır ve bilinçli bir basketbolcuya dönüşmesi gerçekten bu sene yüzüğü gerçekten istediğini düşündürüyor bana. Çünkü önceki sezonlarda hep kendisi için oynadığını düşünüyorum.