Selam Milos! Şu anda 10 yaşındasın ve henüz kimse seni Teo diye çağırmaya başlamadı. Ağabeyin ile birlikte Valjevo’da antrenman yapıyorsun ve bir yerlere gitmeyi hedefliyorsun. Belki de herhangi bir takımda oynamak için Belgrad’a gitmek? Oradan da daha büyük bir takımın parçası olmak.
Sen de tıpkı tüm diğer arkadaşların gibi sıradan bir çocuksun – kötü niyetli olmayan ancak ele avuca sığmaz bir afacan. Zamanının çoğunu sokakta arkadaşlarınla oynayarak geçiriyorsun ve bu durumdan oldukça mutlusun: sokaklarda geçen en az sekiz saat, sekiz saat okul ve iki saat uyku. Yugoslav Milli Takımı’nı ve yıldızlarını – Bodiroga, Djordjevic, Divac, Danilovic – izlerken tek hayal ettiğin şey ödüller ve madalyalar. Bu tarz başarılar elde etmenin, hatta hayal etmenin bile imkansız olduğundan eminsin. Bu hedefler senden fazlasıyla uzakta ve ulaşılması çok güç. Sen ise Valjevo’dasın Milos.
Şimdi kendimi takdim etmeme izin ver. Adım Milos Teodosic, ya da çoğu takım arkadaşımın beni çağırdığı şekliyle, Teo. 29 yaşındayım ve şimdi sana hayatının ne kadar harika bir şekilde ilerleyeceğini söyleyeceğim.
Hayatın boyunca ailen senin en büyük destekçin olacak, onların tavsiyelerini dinle ve tüm kalbinle onlara güven. Ailen olmadan asla bana dönüşemezsin. İlk koçuna çok teşekkür et çünkü bu oyunu nasıl sevmen gerektiğini sana o öğretti. Seni hiçbir zaman fiziksel ve taktiksel anlamda zorlamadı. Onunla olan anılarını bir düşün, sana basketbolu sevmeyi öğretti ve bu sevgi gerçekten sonsuz. Asla okuldan vazgeçme, iyi notlar alamadığın takdirde koçun antrenman yapmana izin vermeyecek.
Dokuz yıl içinde basketbolun sonsuza dek hayatının bir parçası olacağından emin olacaksın. Bundan bir yıl sonra da Yunanistan’da Olympiacos forması giymeye başlayacaksın. 2010’da FIBA tarafından Avrupa’daki en iyi basketbolcu seçileceksin. Bu tam bir çılgınlık. Henüz 23 yaşındasın ve inan bana bunların hepsi gerçek.
Yunanistan’dan ayrılıp, kişisel olarak birçok git-gel yaşayacağın Rusya’ya gideceksin. Çok güçlü rakiplerle mücadele edeceksin ama bu mücadelelerin en büyüğü kendi karakterine karşı verdiğin mücadele olacak. Zor da olsa – yaptığın hataları anlaman dört yıl sürecek – Moskova’da çok daha güçlü bir hale geleceksin. Tüm bu çalışmanın sonunda alcağın ödül ise paha biçilemez – Sırp Milli Takımı’nın yıldızı olup, biri Olimpiyatlar’da ve biri Dünya Kupası’nda olmak üzere takımının iki gümüş madalya kazanmasına liderlik edeceksin. En sonunda da CSKA ile Euroleague şampiyonu olacaksın. Valjevo’daki herkes de seni ‘Efsane’ olarak anmaya başlayacak.
Bana inanmıyorsan bu sorun değil. Sadece sıkı çalış ve önüne bak. Göreceksin.