”Sevgimiz, hikayelerimiz, birlikte akıttığımız gözyaşlarımız…” | Manu Ginóbili

Ginobili ve onun Arjantin Milli Takımı’ndan arkadaşları dünyanın en kaliteli ligleri arasında parlamaya başlamıştı. Her yaz uluslararası bir turnuva için bir araya geliyorlar, özel bir şeyler kurmak istemenin elektriğini hissediyorlardı. Bir arada bulunmaktan keyif alan, hepsi de birbirinden farklı pozisyonlarda oynayan bu jenerasyon parkeye tam oturuyordu.

Arjantin Basketbol Federasyonu’nun maddi açıdan kötü günler geçirdiği dönemler oldu ancak Arjantinli oyuncular ucuz seyahatleri, paylaşarak eğlenilecek konuma getirdi. 2002 Dünya Şampiyonası yaklaşırken takım, Meksiko’da hazırlık turnuvasında yer almıştı. Federasyon da bu dönemde o kadar çok uçak seferi planlamıştı ki Buenos Aries’ten başlayan yolculuk 33 saat sürüyordu. Aslında kalmaları gereken otele tam olarak 32 saat, 40 dakikada varabilirlerdi, ama bazı oyuncular tam vaktinde orada olmak istedikleri için otobüs şoföründen Meksiko’da 20 dakika gezinmesini rica etmişler, “tam vaktinde” otele varmak için saatlerine bakarak geri sayıma yapmaya başlamışlardı.

“Tüm takım kahkahalara boğulmuştu.” dedi Sanchez, “Ama en çok gülen Manu’ydu. Ben tam olarak ‘Nesi var bu adamın? O bir yıldız, en iyi oyuncumuz! Krallara yakışan ilgiyi görmek isteyen o olmalı!’ diye düşünmüştüm, işte öyle bir takımdık…”

(Özellikle Ginobili ve Scola, NBA’de yıldız unvanına ulaştıkları halde lüks bir muamele görmeyi dert eden insanlar değillerdi. 2010 yılında bir maç esnasında, o dönemler Mavericks formasını terleten Tyson Chandler, serbest atış esnasında Ginobili’yi alkışlamıştı. Maçtan önceyse Ginobili’yi minibüsünü park ederken görmüş, “Minibüs mü kullanıyorsun?” diye sormuştu. Ginobili’nin cevabı ise “Tek kullanan ben olduğumu sanıyordum! İkizim var, Scola da minibüs kullanıyor!” şeklinde olmuştu.)

Oyuncular parkeye çıkınca birbirlerine olan sevgilerini görmezden gelirler. Kimse statüsünü veya numarasını umursamazdı; 2006 Dünya Şampiyonası’nda o dönem NBA’de yeni forma giymeye başlayan Nocioni, koçuna onun için oyun çizmekle uğraşmamasını bile söylemişti.

“33 saatlik seyahatimiz gibi yüzlerce hikayemiz var.” diyor Scola, “O anılar bizi şu an olduğumuz takım yapan unsurlar.”