Basketbol kariyerimin en büyük onurlarından biri, hiç süphesiz, 2010 yılında Barcelona ile EuroLeague’i kazanmaktı.
O yıl Final Four, Paris’te, AccorHotels Arena’daydı. Maçların atmosferi, sporumuzun Avrupa’da daha önce gördüklerine hiç benzemiyordu. Maçımızın beşinci dakikasında aldığımız molada tüm arenanın çılgına döndüğünü hatırlıyorum. Takımdakiler birbirlerine “Burada neler oluyor?” bakışlarıyla bakıyordu. Sonra onları gördük. En ön sırada, Xavi ve Puyol’un dahil olduğu dört Barcelona’lı futbolcu ile dönemin kulüp başkanı Joan Laporta oturuyordu.
O gece Olympiyacos’u yendikten sonra tüm takım, futbol takımı hakkında onlara soru sormak için Xavi ve Puyol’un yanına koştuk. Onlar da bizim sezonumuzu merak ediyorlardı ama unutmayın ki onların takımı, zirve Barcelona’ydı. İnanılmaz oyunculara sahiplerdi. Onlar hakkında her şeyi bilmek istiyorduk.
Bu, hayatım boyunca hedeflediğim bir amacı gerçekleştirmenin yanında, o geceyi unutulmaz kılan nedenlerden biriydi.
EuroLeague Final Four’u, o yıl nedeniyle, yüreğimde her zaman özel bir yere sahip olacak. Bu yılki Final Four’u seyretmek üzere, yakın bir süre önce Vitoria’ya gittim. Final Four’un hala inanılmaz bir atmosferi var. Gerçekten.
Fotoğraflara baksanıza.
İspanya’da oynayan takımların mücadele ettiği iki ligi, EuroLeague’i ve ACB’yi sık sık izlerdik. Bir gün o takımlar için oynamanın hayalini kurardık. O takımlarda, o zamanlar olduğu gibi bugün de birçok yetenekli oyuncu var.
2001’de EuroLeague’i kazanırken Kinder Bologna’yı seyretmiştim. “O kupayı bir gün ben de kazanmak istiyorum.” diye düşünmüştüm. Bunun dünyadaki en havalı şey olduğunu düşündüğümü hatırlıyorum.