Bucks gibi takımlar idman sahalarındaki perimetrenin etrafına beş tane “Sen burada duracaksın.”kutusu çizdiğinde bu hareket şimdiki alan paylaşımı ve tempo Sprawlball çağı oyunundan çıkarılabilir.
Nellie’nin bir sürü fikrine artık aşinayız. Warriors-Rockets serisi kısaların savaşıydı. 1.98’lik ya da daha kısa oyunculardan kurulu mikro-beşlerinde Houston pivot pozisyonunda P.J. Tucker’ı değerlendiriyordu. Milwaukee’de, savunmada potayı korumak için içeri gömülen ve hücumda üçlü yağdırarak bu sezon bir pivot tarafından kullanılan ve sayıya çevrilen üçlük rekorunu paramparça eden Brook Lopez, Manute’nin çok daha verimli (en azından hücum açısından) versiyonu. Darmadağın olmadan önce Boston’ın Lopez’e cevabı, kendi dışa açılabilen uzunları Al Horford’dı. Şimdi Kevin Durant’in sakatlığında Warriors kafası dumanlı (Don Nelson’ın ot yetiştiriciliğine ve içiciliğine atıf yapan “besotted”kelimesi kullanılıyor burada) Nellie tarafından draft’ta seçilmiş Steph Curry’ye daha fazla bel bağlayacak.
Belki de Nelson’ın gerçekleşen rüyaları içerisinde en başta geleni, en iyi örneklerini Bucks gibi takımların sergilediği “pozisyonsuz”basketbol trendi. Oyun o kadar keskin bir evrim geçirdi ki, pozisyon kavramı giderek alakasız hale geldi. Sixers’ta genel menajer yardımcılığı da yapan Cleaning the Glass’ın sahibi Ben Falk, websitesi için orijinal bir yazılım geliştirdi. Buna göre her bir oyuncuya birer mevki atıyor: Oyun kurucu, kombo, kanat, forvet ve uzun. Çevre alanı bu mevkilerden biri olan oyuncuya, o mevkiyi veriyor. Önceki yıllarda sistem Giannis Antetokounmpo’yu forvet olarak kabul ediyordu. Bu yıl, her ne kadar Giannis asıl top yönlendirici olsa da program onu çoğu zaman “uzun”olarak sınıflandırdı. “Ne yapacağımı çözebilmiş değilim.”diyor, Ben Simmons’ı benzer bir problemi yaratan isim olarak anan Ben Falk. “Geçmişte onlara point forvet derdik ama gerçekte hepsi basketbolcu ve sizin yaptığınız, onları oldukları en iyi pozisyonlara yerleştirmek.”
Elbette yer değiştirebilir oyuncuların hayalini kuran bir tek Nellie değildi. O da başkalarının fikirlerini ödünç alıp uyarladığını açıkça kabul ediyor. Küreselleşme, analiz ve point forvetin son noktası LeBron gibi müstesna oyuncuların birbirleri ardına gelmeleri gibi trendlerle beraber George Karl’dan Mike D’Antoni ve başkalarına sayısız koç oyunun evrimine katkıda bulundu. Ancak Nelson’ı ayıran şey, sayısız şey denemesinde ve bu denemelerin kaçının bugün ileri görüşlülük olarak nitelendirildiğinde. Bazı bakımlardan o, şarkıları kendisinden daha güzel ve başarılı yorumlanan bir besteci. O, sadece bir (oldukça zevkli) playoff serisi kazanan We Believe Warriors’ı verdi bize. Steve Kerr ise kısa ve hızlı hücum pozisyonlarında en gelişmiş, Draymond Green’in Harrington rolünde oynadığı Dynasty Warrirors’ı verdi bize.
Yenilikçiler, yeniliklerinin zarafeti nispetinde kamuoyundan sık sık dayak yerler. Sam Hinkie önce öldürüldü, sonra lig balataları sıyırdı, takımlar onu kopyaladı ve şimdi Sixers bir güç haline geldi. D’Antoni muazzam bir seyirlik olan “Yedi saniye ya da daha az”hücumunu tertiplediğinde alkışlandı. Şimdiyse Harden merkezli sistemi sızlanıp yakınmalara neden oluyor çünkü sistemi, sporların en albenilisini tatsız bir noktaya çekebilir. Yine de D’Antoni’nin yaptığı yalnızca takımının zayıflıklarını minimize edip güçlü yanlarından istifade etmek.
Nelson bunu hep yaptığını söylüyor. Zaman zaman kasten zayıflıklar (yıllar içerisinde Warriors’ın draft’lardaki uzun seçimlerine bakmanız yeterli) yaratıyormuş gibi göründüğünde bile durumdan en iyiyi çıkarmaya çalışıyordu. Mecburiyet ya da mecburmuş gibi görünmek buluşların anası olmayı sürdürüyor.