Yazı: Nicholas Tuths, The Cauldron
Çeviri: Ahmet Turhal, TrendBasket
20 yıldır yanlış idollere tapıyoruz. Ama sorun değil, Tim Duncan bizi affeder.
Michael Jordan emekli olduğunda – hatta emekli olmadan önce – NBA ve taraftarları bir varis bulup, ona bağlılık yemini etmek için sayısız saatler harcadılar. “Bu lig birilerinin ligi olmalı” diye düşünüldü. Bulutlar dağıldığında ve Penny Hardaway, Grant Hill, Vince Carter ve Allen Iverson gibi adaylar arka planda kaldığında elimizde Shaquille O’Neal ve Kobe Bryant kalmıştı. İkisi de kıymetliydi. Tabiri caizse ikisi de tahta oturmayı hak ediyordu.
Shaq, Kobe ile üç, Kobe’siz bir şampiyonluk kazandı. Sekiz defa NBA’in en iyi beşine seçildi ve oyundaki en dominant oyuncuydu. Kobe de doğal olarak Shaq ile üç, Shaq’sız iki şampiyonluk kazandı. 11 defa NBA’in en iyi beşine seçildi ve Jordan’dan sonraki dönemin en iyi forvetiydi. Nihayetinde, basketbol dünyası toplu olarak o kişinin Kobe olduğuna karar verdi ve “çağının en iyi oyuncusu” zinciri tamamlanmış oldu: Bird ve Magic, sonra MJ, sonra Kobe. (ve şimdi LeBron)
Ne yazık ki, yanıldık. O kişi ne Kobe’ydi ne de Shaq. O kişi Tim Duncan’dı.