Geçtiğimiz hafta boyunca LeBron’un yanındaydım. Drake’le birlikte Toronto Film Festivali’nde hayatının belgeselinin ilk gösterimini gerçekleştirişini, Manhattan’da “zenginlerin de zengini” olan insanlara hitap edişini, Hell’s Kitchen’da*** podyuma çıkışını ve neredeyse askeri bir disiplinle gerçekleştirdiği Los Angeles’taki beş saat süren fotoğraf çekimini izledim. (Fotoğraf çekimi sırasında ne su, ne yemek, ne de herhangi bir atıştırmalık talep etti. Çekim boyunca yediği tek şey yanımda taşıdığım üzüm oldu) Nasıl farklı kalabalıklara uyum sağladığını; kıyafetlerini, duruşunu, beden dilini kullanışını nasıl değiştirdiğini dikkatle takip ettim. (İçinde bulunduğu topluluğa göre bazen ellerini cesurca kullanmaktan kaçınmazken bazen üçgen şeklinde önünde kavuşturup bekliyordu) Bütün dünyada ünlü olmasının sebebi olan oyun hakkında konuşması bile mekana göre değişiyordu. (Bir oda dolusu film yapımcısının basketbol cahili olduklarını varsayarak basketbolu fazlasıyla basitleştirerek anlatıyordu. Smaçları “basketbolun en güzel hareketlerinden biri” olarak açıkladı) Hiç zorlanmadan ortamlar arası geçişler yapabiliyor, karşısında oturan kişiye göre her şeyi yeniden uyarlıyordu.
Konu basketbol dışındaki girişimleri olduğunda ise oldukça ciddileşiyor ve sadece bu bile onun büyüklüğünü yansıtan birçok şeyden sadece bir tanesi. İkinci aşamanın, sahip olduğu şöhreti ve basketbolda bıraktığı etkiyi daha da büyütmek için ne kadar önemli olduğunun farkında. LeBron’un ikinci aşama olmadan ne olacağını çok iyi biliyor: “Wilt ve Russell gibi, sahada tüm zamanların en iyilerindenken saha dışında sessiz bir hayata sahip olan bir oyuncu.” Fakat basketboldan sonra sessiz sakin bir hayat yaşamak hiç LeBron’a göre değil.
İşte bu yüzden seneler boyu çevresindeki insanları seçerken zekice ve açıkgözlülükle davrandı. İstediği doğru çevreyi oluşturabilmek için çok ciddi bir çaba sarf etti. Adeta bir rüya takımı andıran eski arkadaşlar, ona yeni olan her alanda stratejik hamleler yapmasına yardımcı olacak uzmanlar ve ortaklar… Bu ekip LeBron için çok önemli. Çünkü bu insanlar LeBron’un büyüklüğünü ikinci aşamaya taşıyıp, daha da geliştirmesi için hep yanında olacak.
“Çevremde genellikle çok uzun süredir tanıdığım insanlar var. Birini bu kadar uzun süre tanıdığınız zaman hataların üstünü örtmek, seni olduğundan daha büyük göstermeye çalışmak veya sürekli söylenen her şeyi onaylamak gibi davranışlara yer yok. Asla beni gazlamazlar. Sadece doğruları söylerler. Benim çevremde sadece tüm çıplaklığıyla gerçekler ve inanılmaz bir tutku var.” diyor LeBron.
Bir sporcunun saha dışındaki hedefleri ne kadar büyük olursa olsun, eğer bu konuda yeterince baskın değillerse gerçekten çok iyi fikirleri ve iyi niyetli düşünceleri hariç, yaratabilecekleri etki tamamen yetenekleri kadar. Eğer sahada kendilerini kanıtlamadılar ise LeBron’un toplum için yapmak istediği şeylerin yakınından bile geçemezler. “LeBron neden bu kadar büyük bir oyuncu?” sorusunun cevabı da burada yatıyor.
Kazandığı, şimdilik, dört MVP ödülünün yanı sıra, geçtiğimiz 15 senede NBA’de hiçbir oyuncu LeBron kadar istikrarlı bir şekilde dominant ve etkili olamadı ancak buna rağmen gerileme döneminin ne zaman başlayacağı belli değil. İnanması güç ama 32 yaşında ve 15. sezonundaki LeBron, fiziksel olarak çaylak sezonunda olduğundan çok daha iyi durumda. Her fırsatta kendini inanılmaz hissettiğini dile getiriyor. Olgun –hatta belki yaşlı- LeBron, çaylak LeBron’a göre iki kat daha kaslı ve vücut yağ oranı çaylak sezonuna göre neredeyse sıfır. Öyle ki hiç de gerçekçi olmayan bir film karakteri gibi görünüyor fakat tabii ki her maç 39 dakika boyunca, rakip takımın en iyi savunmacısı sizi savunurken sahanın her yerine yetişmeye çalışıp, yıpranmamanız mümkün değil.