Modern spor kültürü sporcunun mirasını sürekli kazandığı yüzük sayısıyla bağdaştırıyor. Iverson hiç şampiyon olmadı ama 41 numara ayak izi, silinemez bir etki bıraktı. Bugünün NBA’i sürekli top kullanan oyun kurucularıyla Iverson’ın mirasını devam ettirirken diğer taraftan takımlar izolasyondan kaçınıyor, verimliliği ödüllendiriyor ve dinlenme alışkanlıklarını yeni anne baba olmuş bir çift gibi planlıyorlar.
“Bu kadar hızlı düşmesinin sebebi vücuduna iyi bakmaması.” diyor bir genel menajer. Son dört sezonunda Denver’dan Detroit’e, oradan Memphis ve tekrar Philadelphia’ya giderken geçirdiği süreçte altıncı adam olarak rol alıp, ikinci beş için bir hücum gücü olabilirdi. A.I. böyle bir role kafa yorduğu sırada, yediği tavuğun kemiği boğazına kaçmış gibi bakıyordu. “Hiçbir zaman –ki bu bazı açılardan bencilce görünebilir- takımın sıradan bir oyuncusu olmayacağım konusunda ısrar ettim. Kazanayım ve kaybedeyim, bir etki yaratmam gerektiğini hissettim. Takımı zafere götüren oyuncu olmak zorundaydım. ‘Bir zamanlar bunu yapan’ oyuncu olamazdım.”
Ve böylece, Vince Carter ve Paul Pierce gibi çağdaşlarının tamamlayıcı rolleri benimsemelerini izlerken Iverson Türkiye’ye ve Çin’e gitti. Sonra da erkenden emekli oldu. Genellikle emekli sporcular için ayrılmış rahat koltuklar –TV stüdyoları ve antrenörlük işleri- ona uymazdı. “Spot ışıklarından olabildiğince uzakta olmak istedim.” diyor Iverson. “Zihinsel olarak tükenmiştim. Dokuzu olumsuz, on soru sormalarından yorulmuştum. Sekizi kişisel, on soru sormalarından bıkmıştım. Gücüm bitmişti. İnsanlar bedenimi parçalıyormuş, her taraftan kendilerine çekiyorlarmış gibi hissediyordum.” Bazı günler, basketbolu bıraktığı için heyecan duyuyordu. (“Oynamamayı tercih ederim” diye kendisi söyledi) Bazen de homurdanıyordu. (“Yine de hala oynamak istiyorum.”) Taraftarlar ona “AI, geri dön!” diyorlardı. O da onu aramayan takımları düşünüyordu. “Kahretsin, geri dönmek istiyorum ama beni istemiyorlar. Ve ben de beni istemeyen birileri için oynamak istemiyorum.”
Iverson yan rolde olmayı kabul etseydi geçiş daha kolay olabilirdi. “Ama başka bir kariyer peşinde olan birinden bahsetmiyoruz.” diyor 76ers’ın eski sahibi Pat Croce. “Onun kariyeri NBA oyunculuğuydu. Tabii ki o bundan çok daha fazlasıydı ama o böyle olduğunun farkında değildi.”
Basketbolu tamamen bıraktığında önce Atlanta’ya, sonra Güney Florida’ya, sonra da Charlotte’a taşındı. Bolca Monopoly, biraz bayrak futbolu**, (“Off, sol kolum hariç her yerim ağrıyor”) ve pikap basketbol*** (“Lise kafeteryasında, büyütülecek bir şey yok”) oynadı. Philly’de gittiği Fridays yerine Charlotte’ta Applebee’s, The Cheesecake Factory ve The Press Box’a gitti, balık tuttu, League Pass**** ile maçları ve fırsat buldukça Youtube’dan eski kliplerini izledi. “Hani bazen harika bir hareket yaparsın ama çok heyecanlanıp, şutu sokamazsın çünkü hareket çok iyidir.” diyor. “İşte ben o pozisyonları izliyorum.”