Eğer SportVU kameraları ve GPS takipçileri saha içi davranışlarıyla ilgili bir şeyler gösterselerdi bu basketbol zamanının güçlük ile eşit çabada ortaya çıkarıldığı anlamına gelirdi. Thunder’ın oyun kurucusu Russell Westbrook’un bir dakikası Kendrick Perkins’in bir dakikasıyla alakası yoktur. Westbrook açık sahada Lamborghini gibi hızlanıp dururken Perkins’inki bütün ama çalışırken ses çıkaran nakliyat aracı gibi. Bir oyuncunun üzerine yüklenen doğru yük kütle, mesafe, hız ve hızlanmaya göre değişen bir fizik formülü. Ve bunu herhangi bir yerde ne zaman bir şey yapsalar geçerli; antrenman sonrasında boks dersleri alan bir uzun forvet açık açık vücudunda biriken yorgunluğa bir yenisini ekler. Lyles: “Antrenman, 24 saatlik bir günün sadece bir bölümü. Sadece bununla oyuncuları ne kadar çok veya az kullanmamız gerektiğini ölçmek, muhtemelen bu işi yapmanın çok iyi bir yolu değil.”
Proteus Digital Health tarafından üretilen yamaya bakın. Bir uyku izleme cihazının ötesinde, yama aynı zamanda devamlı ivme ölçme kapasitesiyle de övünüyor—ve bu bilgiler wireless sayesinde takım telefonlarına ya da bilgisayarlarına aktarılıyor. 9.5 gram ağırlığında, 4-inçlik gri oval vücuda yapıştırılabiliyor. Proteus’un kurumsal geliştirmeden sorumlu genel müdürü Todd Thompson yamanın erişimi ve oyuncunun saha dışı hareket analizi olmadan yani tehlikeye yol açabilecek kadar eksik bilgiyle teknik ekibin herhangi bir üyesinin antrenman yoğunluğunu ve seyahat takvimini ayarladığını ileri sürüyor.
Bir NBA sezonunu oyuncuların vücutlarındaki yükün yatay grafiği olarak canlandırın; stratejik olarak seçilmiş tepe noktaları (en önemli maçlar için) ve çukurlarla (sakatlık riskini azaltmak için gereken dinlenme dönemleri için). Bunun tümüyle kapsayıcı bir grafik yapabilen bir versiyonunu düşünün, çocuklarıyla evinin bahçesinde arkadaşça geçirdiği bir saate kadar—ya da daha başka bir şey yaparken. Derin çizelgenin her bir kademesi için renkli kodlu bir sayının anlık bütünsel yorgunluk seviyesini listelediği sıralanabilir bir çizelge düşünün. Bu tarz risk yönetimi çözümleri pazarı apaçık ortada.
Suns koçu Aaron Nelson: “Genel menajerler, takım patronları, başkanlar, hepsi sakatlıklardan dolayı ne kadar para kaybettiklerine bakıyorlar.” Rotowire’ın kısa bir zaman önce yaptığı araştırmaya göre ortalama bir NBA takımı garanti maaşların yaklaşık 10 milyon Dolar’ını sakatlık sebebiyle kaçırılan maçlardan kaybediyor. Bu durum ikiz tehlikeler aşırı yüklenme ve yumuşak doku zedelenmesiyle direkt bağlantılı olan yorgunluğun, play-off şansını ve materyal getirileri zora sokan ana tehdit olmasına sebep olmaktadır.
Peki ya yeteri kadar büyük bilgi önbelleğiyle? Bir teknik ekip sorumlusu dinlenme ve hareketler için algoritmik bireysel reçeteler çıkarabilir. Geçmiş sonuçlara dayanan ihtimallere göre önceden harekete geçilebilir. Lyles: “Oyuncuların yaptıklarını ne kadar nesnelleştirebilirsek o kadar daha net öneriler yapabilir ya da yaptığımızı değiştirebiliriz.”
Yaptıklarını değiştir—ilk beş oyuncusunu öngörülen bir sakatlıktan korumak amacıyla kenardan başlatmak gibi. Ya da aynı nedenle takas etmek gibi. Ya da bir yedek oyuncuyu deplasman yolunda sabaha karşı ikideki yorgunluk seviyesinde kuşkuya sebep olacak tutarlılıktaki bir ani gerilim nedeniyle kesmek gibi. Hangi durumda her bir oyuncu mesleğinden bağımsız olarak herkesin kendisi için düşünebileceği bir soruyu cevaplamalıdır: Parasal yönden işvereninin daha çok veya az bilmesiyle daha iyi hizmet edilebilir miydin?
Mavericks’in forvet oyuncusu Brandan Wright “Oyuncuları getirip, onları çalıştırıp dizlerini sakatlamak için daha büyük risk taşıyıp taşımadıklarını görebilecekler.”
Peki ya sözleşme pazarlığında ne olacak?
Wright: “Açıkçası bu durumun oyunculara zarar vereceğini düşünüyorum. Bence olay bu yönde ilerliyor.”
NBA hayat tarzı spektrumu geçen sezonun bir Mart ayı öğleden sonrasında Heat soyunma odası kadardı. Bir tarafta Ray Allen artık nasıl öğürmeden gazlı içecek içemediğini söylüyor. Cidden. 39 yaşında Allen artık paleo, yani oyun kurucu çoğu zaman yağsız et, balık, sert kabuklu yemiş, sebze ve meyve yiyor. Birkaç dolap ötede aşçılık yaklaşımında 1.16 kilogramlık tropik meyveli Skittles’ı çimento karıştırıcısının bir çukuru doldurduğu gibi ağzına tıkabilme potansiyeline sahip 25 yaşındaki gezgin oyuncu Michael Beasley duruyor.
Allen büyük bir istekle yiyecekleri makine için gerekli yakıt olarak görerek değerlerini yükseltiyor. Pistons’ın forveti Caron Butler gibi profesyonellerin geleneğinde ise—daha önce bir defa altı buzdolabıdolusu Mountain Dew’u evde saklamış ve her maç boyunca bir litresini içmişti—Beasley aynı şekilde yapılmış bir basketbol prototipi olabilir. Bu da bariz bir şekilde yetersiz.
Grizzlies’ın antrenörü Graham: “Birçok oyuncu yakayı ele vermeden kaçabileceğini düşünüyor. Arkamdan laf edilecektir çünkü ‘Sana tavuk kanatları vermeyeceğim’ yaklaşımındayım.”
Oyuncuların vücutlarına neler sokmayı tercih ettiği soyunma odalarını uzun süredir meşgul eden bir mesele. Aslında çoğu takım antrenmanlar esnasında yemekleri tedarik ediyor. Hatta Sixers’ın antrenörü Kevin Johnson renklerle kodlanmış yemek grupları bile ayarlıyor; kilo alması gerekenlere (kırmızı), kilosunu koruması gerekenlere (beyaz) ve kilosu düşmesi gerekenlere (mavi) göre. Fakat herhangi bir beslenme programının doğruluğu belirli yiyeceklerin belirli vücutlardaki etkisi bilinmediğinden bu yöntem zorluklar çıkarabiliyor. Ve bu bilginin önündeki engel kan tahlili: bu İngiltere Premier Ligi’nde yaygın bir olay ama Amerikan sporlarında sadece normal bir muayenenin parçası olan bir laboratuvar çalışması.