“Sence Michael Jordan bir dahi mi?”
2014 NBA Finalleri’nde, üçüncü maçın oynanacağı günün öğleni San Antonio birdenbire Russell’ın Celtics’i, Walton’ın Blazers’ı ve Bradley’nin Knicks’inin çılgın bir karışımına dönüşmeden sadece birkaç saat önce, Doug Collins’e sormuştum bu soruyu. Otelimizin havuz kenarında yemek yiyorduk. Etrafımız Brickell Key’in masmavi okyanusuyla çevrilmişti. Bu manzara eşliğinde basketbol konuşuyorduk çünkü Doug’la beraberseniz yapacağınız şey bu. Tanıdığım herkesten daha çok seviyor basketbolu. Üç kitabı dolduracak kadar çok hikayesi var ancak hem oyuna hem de seneler içerisinde inşa ettiği ilişkilere olan saygısı bu anıların herhangi birini yazmayacak kadar çok.
Collins, Illinois State’te Will Robinson için oynadığı dönem Robinson onu boksa başlamaya zorlamış çünkü o dönemler çok cılız olan Collins’in rakipler tarafından hedef alınmasını istemiyormuş. Şöyle düşünüyormuş: “Eğer ki senin yüreğini sökmelerine izin verirsen jump shot’ını da durdururlar.” Collins kendisi için savaşmayı bu şekilde öğrenmiş.
1972 Olimpiyatları’nın altın madalya maçında Rus bir oyuncu, Collins muhtemelen maçı kazandıracak turnikeye giderken dikkatsizce onu düşürdü. Collins ters döndü, kafasını vurdu ve bayıldı. Bilinci yavaş yavaş açılırken aklına Robinson’un kendisi için savaşması gerektiğini söyleyen cümleleri gelmiş ve koç Hank Iba’nın yetkililere “Eğer ayağa kalkabilirse o serbest atışları kullanacak.” dediğini duymuş. Collins zihnini temizledi ve muhtemelen tarihin üzerinde en çok baskı olan serbest atışlarını soktu. Her ne kadar basketbolun Mike Eruzione’si olmaktan mahrum bırakılsa da o maçtaki birkaç dakika Collins’in hayatını değiştirdi. Hiç kimse Doug Collins’in yüreğini söküp, alamaz.