Bu noktaya, tekrar kendim gibi hissettiğim bu noktaya, gelebilene kadar, oldukça şanssızlıklar yaşadım. Sonunda kendimi büyümeye zorladım ve bir adam haline geldim, bu da bu sezonun en sevindirici yanlarından biriydi. İnsanların şunu demesi oldukça kolay: “Hey, bu gençler sonunda sorumluluk alıp, birer lider oldular.”
Realitede bu çok daha karmaşık bir durum.
John 26 yaşında.
Otto ve ben 23 yaşındayız.
Kelly 21 yaşında.
Uzun zamandır bu ligde yer alan bir veterana: “Hey adamım, biliyor musun? Bazı kötü alışkanlıklar edindiğini görüyorum.” demek…
Bu çok basit bir şey değil. Birkaç yıl, geride durdum ve gözlemledim. Eskiden kendime neredeyse her sıkıntı için kızardım. Her kaçan şeyi, kişisel algılardım. Ancak bu sezon başka seçeneğim yoktu. Veteranlarımız takımdan ayrılmıştı. Büyüyüp, takım başarısı için bazı şeyleri çözmek, genç isimlere kalmıştı.
John ve benim sahada bir arada yer alamayacağımza dair bir çok şey söylendi. Benim sağlıklı kalamadığıma dair bir çok spekülasyon yapıldı.
Bunları kelimesi kelimesine, tamamını okudum ve çocukluğumda Little Tikes’da şut attığım günlerden beri yaptığımı yine yaptım. Kafamda bazı hedefler belirledim ve onları gerçekleştirme adına çalışmaya başladım.
Bradley Beal