Yazı: Bradley Beal
Çeviri: Berkay Börk, TrendBasket
Her maçın sonunda duymaya başlamıştım.
Haşlanıyordum, parçalara ayrılıyordum. 30 sayı atmış olsam dahi, şaşmadan düzenli olarak şunları işitiyordum:
…Son çeyrekte bacakların çekmemeye başladı. Şutunu atarken yeterince zıplamıyordun.
…Acele ettin ve topu fırlattın. Fakat biz ne yapıyorduk? Şut atıyorduk. Öyle fırlatmıyorduk.
…Üzgünüm ancak bileğini tam olarak tepeye çıkarmıyorsun.
…Bunu söylememin bile gereksiz olduğunu bilmekle yine de söyleyeceğim. Köşeden attığın üçlüklerde dirseğin içe doğru vaziyette değildi, bebeğim.
Şimdi büyük ihtimalle “Vay bee, Koç Brooks’un hiç şakası yok! Ayrıca neden sana bebeğim diyor?” diye düşüneceksiniz.
Bunlar Koç Brooks’tan değil. Arkadaşlarım bile bunları demiyor. Annemin ağzından çıkıyor bunlar.
Her maçın sonunda telefonumun ekranında mesajlar beliriyor. Dolabıma ulaşıp, telefonumu almadan önce epik bir biçimde seri olarak mesajlar geliyor. Bazen o kadar uzun oluyor ki bu mesajlar, telefon şirketi verisel durumlar için bunları parça parça aktarıyor.
Annem gözünden asla hiçbir detay kaçırmayan biri. Kesinlikle yalan söylemez. Neyi tam olarak doğru veya yanlış olarak yaptığımı bilir çünkü bildiğim her şeyi o bana öğretti. Dört yaşımdayken şu güne kadar kullandığım şut stilini o bana öğretti.
Ebeveynlerimin yatağının ucunda oturarak 1997 NBA Finalleri’ni (Jordan vs. Malone) izlediğimi anımsıyorum. Küçük odanın içinde kocaman yatakları vardı, köşesinde de eski Little Tikes potası vardı. İki ağabeyim de bu potayı oldukça yıpratmışlardı ancak pota hala asılı duruyordu. Hareket edecek veya dripling yapacak bir alan yoktu odada. Yalnızca yatağın ucuna oturup, şut atabiliyordum.
SIR: ”Hedef koymalı, sıkı çalışmalı ve sorumluluk almalıyız!” | #çeviri