Yine de terapist ile ilk randevuma şüpheyle gittim. Kapıdan bir adım attım. Ama terapistim beni şaşırttı. Öncelikle, terapistimin ana odağı basketbol değildi. O gün orada olmamın asıl sebebinin NBA olmadığı hissini bende uyandırıyordu ve bu ferahlık veriyordu. Bunun yerine, bir dizi basketbol ile ilgisi olmayan konular hakkında konuştum ve kaç konu hakkında konuştuğumu fark ettim ki bunu gerçekten durup, düşünene kadar fark edemiyorsunuz. Bence kendimizi tanıdığımızı varsaymak oldukça kolay ancak derinlere indikten sonra keşfetmek oldukça heyecan verici.
O zamandan bu yana, Cleveland’a her döndüğümde, ayda yaklaşık birkaç defa görüştük. En önemli gelişmelerden biri, Aralık ayındaki görüşmemizde büyükannem Carol’dan bahserken oldu. Büyükannem bizim ailenin direğini oluşturuyordu. Çocukluğumda o da bizimle aynı evde yaşıyordu ve pek çok açıdan o benim ve kardeşimin ikinci annesi gibiydi. O, odasında torunlarının her birine tapınak yaptıran kadındı; resim, ödül, mektuplar hep duvara asılmıştı. Ve o hayran olduğum basit değerlere sahip biriydi. O kadar iyi bir insandı ki ona bir çift yeni Nike ayakkabı hediye etmiştim ve o da teşekkür etmek için beni defalarca aramıştı.,
NBA’de oynamaya başladıktan sonra büyükannem gün geçtikçe yaşlandı, onu eskisi kadar sık göremez oldum. T-Wolves’da geçirdiğim altıncı yıl boyunca, büyükanne Carol, Şükran Günü için Minnesota’da beni ziyaret etmeyi istedi ve planlar yaptı. Sonra yolculuktan hemen önce, damar yolları ile ilgili bir sorun nedeniyle hastaneye kaldırıldı. Yolculuğunu iptal etmek zorunda kaldı. Ardından durumu hızla kötüleşti ve komaya girdi. Birkaç gün sonra vefat etti.
Uzun süre acı çektim. Fakat bu konuda hiç konuşmadım. Bir yabancıya büyükannem hakkında konuşmak, hala çekiyor olduğum acıyı anlamamı sağladı. Yaramı deştikçe, en çok acıya sebep olan şeyin elveda diyememek olduğunu fark ettim. Asla yas tutma şansım olmadı ve son yıllarında kendisinden uzak kaldığım için kendimiçok kötü hissediyordum. Ama hissettiklerimi, vefatından bu yana baskıladım ve kendime, basketbola odaklanmam gerektiğini söyledim. Daha sonra çaresine bakacaktım. Erkek olmanın hakkını vermeliydim.
Size büyükannemden bahsetmemin sebebi tam olarak büyükannemin kendisi değil aslında. Hala onu çok özlüyorum ve muhtemelen hala bir şekilde yasını tutuyorum, fakat hikayemi paylaşmak istedim, çünkü bu konuda konuşmak adeta gözümü açtı. Terapistle görüştüğüm kısa sürede, böyle bir ortamda yüksek sesle kendini ifade etmenin gücünü anladım. Ve bu bir çeşit büyülü bir süreç değil. En azından bugüne kadarki deneyimlerime göre korkunç, garip ve zor. Onlardan bahsetmekle sorunlardan kurtulamadığınızı biliyorum, fakat zamanla belki daha iyi anlayabilir ve onları daha kontrol edilebilir hale getirebileceğimi öğrendim. Bakın herkes terapiste gitsin demiyorum. Kasım ayından bu yana benim için en büyük ders bir terapistle ilgili değil – yardıma ihtiyacım olduğu gerçeğiyle yüzleşmekti.