Robert Swift’in NBA’in büyülü dünyasından uyuşturucu bağımlılığına serüveni… | #SI

…

Napolyon Dinamiti. Bu Sonics oyuncularının ona verdiği isimdi. Çocuk büyüktü fakat hazır değildi. Duygusal olarak değildi, fiziksel olarak değildi. Antrenman ya da takım toplantılarında hiç konuşmazdı. Seattle’ın güç antrenörü Dwight Daub “Ondan iki laf almanız gerekirdi” diye hatırlamaktadır. Bu, kendisinden dört yaş kıdemli olan Swift’in en genç takım arkadaşı oyun kurucu Luke Ridnour’a yardımcı olmuyordu.  McMillan, ünlü kibirli çaylak Swift’i görmezden gelir. Takımın hayran kitlesi takımın lanetli mi yoksa sadece aptal mı olduğunu merak etmektedir. Yıldan yıla Sonics beklentileri karşılayamayanları takip eder ve boşluğu doldurmak için nokta atışı yapmakta başarısız olur: Vitaly Potapenko, Calvin Booth, Jerome James. Takımın yıldızı Ray Allen da bu proje ile çalışmaktan memnun değildir. “Kariyerimin bu aşamasında, birinin bize yardım etmeden önce birkaç yıl geçmesini izlemek istemiyorum” der muhabirlere.

Swift kaybolmuş hissediyordu. Takımın gözde oyuncularını desteğe boğmaları -adeta kardeşleriymişçesine davranan beslenme uzmanları, takımın akıl hocaları ve oyuncu gelişim koçları gibi uzun sürmedi. Bazı üstün yetenekli çocuklar liselilerin lige katılmasına izin veren kuraldan sonra gelişti. Fakat her KG için bir Korleone Young ya da Kwame Brown vardı, çevresindekiler tarafından başarısızlığa uğratılan genç adamlar. O ilk sezon Swift 16 maçta toplam 15 sayı ile oynadı.

Hayat hala çok kötü değildi. Ichiro Suzuiki, Swift’in Japon kökenini öğrenir ve tanışmak ister. Swift havalı bir kamyonet alır, bir kral gibi yemektedir. Ve idollerine karşı oynamaya başlar. Tim Duncan’ı ilk savunduğunda, Swift, Duncan’ı etkilemek için blok sırasında onu iter.

“Bunu yapma”  der Duncan.

Swift şaşırır. Duncan asla rakipleriyle konuşmaz. Ama şimdi…

“Top diğer tarafa sekecek, pozisyon al” diye devam eder Duncan.

Top sapar. Swift Duncan’ın arkasında kalacak şekilde ayaklarını çizgi boyunca sürükleyerek komutları takip eder.

“Hayır, daha yukarı” der Duncan. Swift yarım adım atar.

“Hayır, biraz daha yukarı, sana doğru dalmama izin verme”

Swift uyar.

“Tamam, şimdi geri gel” der Duncan çizgi boyunca hareket ederek. “Top geri sekecek gibi, fakat bana doğru gelmiyor o yüzden endişelenme. Artık nasıl oynayacağını biliyorsun.”