Her yerde bu tarz gerçekler gün yüzüne çıkıyor. İş gücümüzün büyük bir çoğunluğu finansal bir kâbusun ortasında. Bütün ekonomiler can çekişiyor. Bu durum hepimizi rahatsız etmeli. Örneğin, Amerika’daki on yetişkinden üçünün hiçbir birikimi yok. Bu insanların birçoğu şu an yemeğimizi kapımıza getiriyor, kargolarımızı gönderiyor, hasatlarımızı topluyor. Geçtiğimiz birkaç gün içinde bazı işçiler mesleklerinin yol açtığı berbat çalışma şartlarına dikkat çekebilmek için greve gitti. Şunun altını çizeyim: Komşunuzun işi direkt olarak sizin işinizi de etkiliyor. Onun hayatının kalitesi sizin hayatınızın kalitesini etkiliyor, örnekler çoğaltılabilir. Bir salgın hastalık, kurbanını sosyal statüsüne, gelirine, ırkına, dinine veya cinsiyetine göre seçmiyor. Bizim bu virüse vereceğimiz karşılık da insan seçmemeli.
Bu fikirleri yeniden hayata geçirmenin şimdi tam zamanı.
Çünkü bir gün bu kriz geride kalacak. Şu an oranları azaltıp dalgayı yavaşlatmak için elimizden geleni yaparken arkasından gelecekleri de düşünmemiz gerekiyor. En büyük endişelerimden biri bu görünmez düşmanla savaşırken arkasından bir tanesinin daha geliyor olması. Bu hafta Birleşmiş Milletler coronavirus’e karşı verilen savaşın önümüzdeki süreçte “daha fazla istikrarsızlığa, daha fazla kargaşaya ve daha fazla çatışmalara” yol açabileceği konusunda dünyayı uyardı. Gelecek aylarda hayatımız birçok açıdan normale dönebilir ama bazı yönlerden değişmiş olacak. İnsanlar acı içinde, kırılgan ve kızgın hissedecekler kendilerini. Yaşamlar ve geçim kaynakları kaybedilmiş olacak. Virüsle savaşırken bir yandan da neyin yaklaşmakta olduğunun farkına varıp kendimizi hazırlamamız gerekiyor. O dönem geldiğinde bu süreçten hiçbir şey öğrenmemiş olmak bu salgına karşı mücadele vermiş, bu salgın yüzünden hayatlarını kaybetmiş insanlara karşı büyük saygısızlık olur.
Bu beni eski bir takım arkadaşımdan öğrendiğim bir şey hakkında düşünmeye itiyor. Hayatındaki engellere verdiği karşılıklar yaşamım boyunca gördüğüm en etkileyici şeylerden biri kesinlikle. Güçlükleri birer öğretmen ve büyümek için birer fırsat olarak görürdü.
O isim Kobe Bryant. Bugünlerde onu gerçekten çok özlüyorum. Bana öğrettikleri ise zihnimde ve kalbimde her zamankinden daha yüksek sesle yankılanıyor.
Bu düşünce yapısına çok ihtiyacımız var şu an. Birçok şey bizim kontrolümüzde olmayabilir ama hâlâ bazı seçimler bizim elimizde. Bu hastalığa ve sonrasına nasıl karşılık verdiğimiz tarihimizde bu anı tanımlayan şeyler olacak. Bu durumdan minnettar ve birlik olarak mı çıkacağız; küskün ve ayrışmış olarak mı?
Hangisi olacağı bize kalmış.
IV