Belki de bir yeniden değerlendirmenin zamanı gelmiştir.
1962’de bir Cal profesörü olan Thomas Kuhn, “Bilimsel Devrimlerin Yapısı”adlı yapı taşı bir kitap yayımladı. Kuhn’a göre genellikle kabul edilmiş bilgi üzerinde adım adım gelişen bilimin ana varsayımlarını çoğu kez vahşiyane bir sapmayla değiştiren entelektüel “anomaliler”dir; tıpkı Einstein’ın Newton fiziğini sorgulaması gibi. Bu anomaliler, mevcut paradigmaları değiştirebilir (Kitap “paradigma değişimi” ifadesinin geniş alanlarda kullanılmasının önünü açtı).
Nelson, Kuhn’un bu entelektüel anomalilerinden, hem de inanılmaz derecede kalıcı olanlarından birini temsil ediyor. Saha kenarında geçirdiği 31 sezon boyunca Nellie temel basketbol varsayımlarını daima sorguladı. Kazanabilmek için potada bir uzunun olmalı. Pivotlar boyalı alanda kalmalı. Oyuncular, sabit pozisyonlara oturmalı. Nelson bir zamanlar San Francisco Chronicle’a şu açıklamaları yapar: “Hayatımın tamamını şu soruları sorarak geçirdim: ‘Oyun kuruculardan neden sadece pas vermeleri bekleniyor?’, ‘Kısa forvetlerden neden sadece sayı atmaları bekleniyor?’ ve ‘Pivotlardan neden sadece sırtı dönük oyun oynamaları bekleniyor?”
Nelson’ın çabaları kah kutlandı kah alaya alındı. Ne de olsa “çılgın bilim insanı”hem yeren hem öven bir ifadedir. Nellie, 1988’de Manute Bol’a üçlük atması için yeşil ışık yaktıktan sonra Bol, yaklaşık 100 üçlük kaldırıp attı, ki bu, bir takımın 250’den az üçlük kullandığı zamanlar düşünüldüğünde hiç de azımsanmamalı. Bol’un bu atışlardan sadece 20’sini sayıya çevirdiği doğru ama başkaları bu durumun değerini bilmese de o biliyordu: “Arkadaşlarım Lakers’a karşı oynadığımız bir maçta L.A. yorumcusunun ‘Nellie, onun bu şutu atmaması gerektiğini bilmiyor mu? O, oradan şut atmamalı.’ dediğini aktardılar.” diyor Bol 1989’da LA Times’a, “Ama Nelson bana, ‘İyi bir şut olduğunu düşünüyorsan at.’ dedi.”
Kafayı Dirk Nowitzki ile bozduğunda, sırık Alman’ı 1998’de Dallas’ta Yılın Çaylağı ilan ettiğinde, üçlük çizgisinin gerisinden benzer yeşil ışığı ona da yaktığında Koç Nelson ile dalga geçildi (İlk yılında Nowitzki’nin %20 isabetle üçlük atmasının da buna çok yardımı olmadı). Tabii bu kumarının karşılığını aldı: Nowitzki nihayetinde oyunun değişmesine yardımcı oldu ve nişancı uzun nesline ilham oldu.
Nellie’nin kısa ve hızlı oyuna dayalı oyun düzeni kamuoyu nezdinde daha iyi bir yolculuk geçirdi. Bu oyunun mümessili, hiçbiri iki metreden uzun olmayan adaşlar Mullin ve Hardaway ile Mitch Richmond, Sarunas Marciulionis ve Rod Higgins’li, sevilen ve güzel bir isme sahip olan 90’ların Run TMC Warriors’ydı. Nellie 15 yıl sonra bu dizilişi yeniden Golden State’de ama bu sefer Baron Davis, Matt Barnes, Monta Ellis, Jason Richardson, Stephen Jackson ve Al Harrington (2,05 ile en uzunlarıydı) ile hayata geçirdi. Genç spor yazarı Lee Jenkins 2007’de New York Times’taki yazısında bu takımı şöyle tarif ediyordu:
“Diğer takımlar idman sürelerini girift oyunları çalışmaya ayırırken Warriors alan paylaşımlarını çalışıyor. Hızlarının avantajını kullanabilecekleri şekilde en az NBA’deki diğer takımlar kadar geniş bir alana yayılıyorlar.”
“Sahaya iyice yayılan Golden State böylece savunmayı, perimetreyi korumaya zorlyıp Davis’in boyalı alana girmesine olanak sağlıyor. Savunma Davis’i durdurmak için içeri gömülse de Davis topu boştaki bir üçlükçüye gönderebilir.”