Ebeveynlerim bizi yetiştirmek için çok çalıştı. O kadar çok çalıştılar ki sadece yaşamak için yaşadılar – Demek istediğim, sadece hayatta kalmak için gelişmek için değil. Kız kardeşim M şu an 14 yaşında, gelecek vaat eden bir sporcu – geçen gün, quadruple-double yapmaktan tek blok uzaktaydı… ve basketbol onun en iyi olduğu spor bile değil. Bettina ve Alyssa, kuzenlerim, 19 ve 17 yaşlarındalar, lise kariyerlerini bitiriyorlar. Bu genç hanımefendilerin büyüyüp, bu noktaya gelmesinden dolayı daha fazla gururlu olamazdım.
Bu yüzden, NBA’e dahil olduğumda onlara benim için yaptıkları karşılığında bir şeyler vermek istedim. Babamı o Segway’den çıkarmak istedim, annemi o otel odalarından ayırmak istedim.
Annem ve babam, 50 yaşında, borçsuz bir şekilde işlerinden ayrıldılar ve güzel, eski Bedford, Texas’ta rahatça yaşıyorlar. Onlara üç katlı bir konak almama gerek olmadı veya ikisine de birer Porsche. Bunun yerine paramı kendi işletme şirketime yatırdım – MTX İşletme – ve şuan ebeveynlerim benim için çalışıyor. Babam Günlük İşlemler Başkanı, annemin işini ise M.O.M. (Multi-Operasyonlar Menajeri) olarak tanımlamayı seviyorum. Eskisi kadar sıkı çalışmalarına gerek olmamasına rağmen, bu annemi ”Ne kadar zengin veya ünlü olduğun umurumda değil. Benim ‘patronum’ olabilirsin, fakat bu benim için hiçbir b*k ifade etmiyor. Hala k*çını tekmeleyebilirim!” demekten alıkoymuyor.
Annemin bir efsane olduğunu söylemiştim.
Benim için bütün mesele bu. Ne kadar ev ve araba satın aldığın değil, kendini sevdiğin insanlara yardım edebilecek konuma sokabilmen.
Bu en mutluluk verici his.
