Ama gerçek şu ki — Oğullarımdan aldığım ilk tepkiler tek ihtiyacım olandı. Tüm anlatılanlar, tüm söylentiler, tüm uzman analizleri… Ve çocuklarım birkaç dakikalık görüntülü aramada her şeyi özetlemişti. Bu takas hakkındaki ve o anlarda kalbimden geçen her şeyi. Onlar sadece önemi olan iki şeyi anlamıştı.
Birincisi, büyük oğlumun da dediği gibi: ”LeBron James.” ya da şöyle diyelim — Doğu’nun en iyi takımına katılıp dünyanın en iyi basketbol oyuncusu ile beraber şampiyonluk kazanmaya çalışacağım.
Ve ikincisi de küçük oğlumun dediği gibi: ”Üzücü.” Ya da şöyle diyelim — Bu şehri çok özleyeceğim adamım.
Bir Celtic olmayı çok özleyeceğim.
Evet bunu söyleyeceğim: ”Bu lanet şey acıtıyor. Çok acıtıyor.”
Yalan söylemeyeceğim. Halen acıtıyor.
Bunu anlamadığımdan değil. Tabii ki anlıyorum: Bu bir iş. Danny bir iş adamı ve iş hamlesi yaptı. Ben buna katılmıyorum. Kişisel olarak Boston Celtics’in bu takasla daha iyi bir takım olduğunu düşünmüyorum ama bu benim işim değil. Bu Danny’nin işi ve çok zor bir iş ama o bunda çok başarılı oldu. Fakat günün sonunda bu anlaşmalar sadece bir şey için, iş. Yani bu yüzden işin bu kısmında kötü hisler yok. Olgun bir adamım ve bu lige katıldığımda neyin içine girdiğimi biliyordum. Ve şimdiye kadar da hep şükranlarla geçti. Burada oturup, bana yanlış yapıldı diye yazmıyorum. Bana yanlış yapılmadı. Beni takas etmek Boston’un hakkıydı.