Yazı: Pau Gasol, The Players’ Tribune
Çeviri: Buse Nur Küçe, TrendBasket
Size ailemle alakalı bir şey anlatmak istiyorum.
Barcelona’nın biraz dışında bir yerde, iki çok başarılı insanın çocuğu olarak büyüdüm. Babam bir hemşire annemse bir doktordu. Doğal olarak lisede ben de fen bölümündeydim ve hatta liseden sonra, bütün zamanımı basketbola ayırmaya başlamadan önce, bir yıl tıp okudum. Bazen eğer okula devam etseydim ve ebeveynlerimin izinden gitseydim ne olurdu acaba diye hala düşünürüm.
İnsanların nasıl annemi hemşire, babamı doktor sandıklarını hatırlıyorum da sanırım bu durum yaşanması gerekenden daha sık yaşanmış. Bana göre annem oldukça başarılı bir doktordu, bu önyargının sebebi sadece toplumun normlarıydı. Ve lütfen beni yanlış anlamayın babamın mesleğine ve çalışkanlığına da hayrandım. Ama ben annemin daha iyi bir okulu ve bölümü kazandığını, daha önde gelen bir mesleği icra ettiğini bilerek büyüdüm. Bu benim için tuhaf değildi, gerçeklikti. Ona karşı yargılayıcı bir tavır asla sergilemedim. Bunun üzerine ikinci kez düşünülmezdi bile.
Büyürken ben de kardeşlerim de ailemizin çıtayı çıkardıkları yere hayrandık.
Ve hayatımın bu döneminde, yakın zamanda baba olmayı çok isteyen bir yetişkin olarak, bu çıtaya göre büyütülmüş olmamın beni ne kadar şanslı kıldığını fark ediyorum. Bu çıta bana şunu öğretti ki bir meslekle alakalı sorulması gereken soru kişinin o işi yapmak için “doğru” cinsiyette olup olmadığı değil, o işi yapabilecek kadar donanımlı olup, olmadığı.
Dürüstlükle söyleyebilirim ki 37 yıl boyunca annemi hiç “kadın” doktor olarak görmedim.
O benim için sadece bir doktordu.
İşini çok iyi yapan bir doktor.
Kadın Hoçlar Hakkında, İmza: Pau Gasol