Yazı: Jayson Tatum
Çeviri: Kemal Rutkay Özcan, TrendBasket
Onu anında gördüm. Annem arabayı evimizin önüne çeker çekmez ve biz ön kapıya doğru gitmeye başlarken. Oradaydı.
Büyüdüğümüz yer St. Louis’de bu tip şeyleri bilirsiniz, duyarsınız ama bunu daha evvel hiç görmemiştim.
Kapımıza sıkıştırılmış küçük, pembe bir kağıt parçası.
Bir tahliye emri.
Annem, emri görür görmez gözyaşlarına boğuldu. İster elektriğin ister suyun kesilmesi olsun, her zaman problem üstüne problem geliyor gibi gözüküyordu ve annem acı çekiyordu. Odasına gitti. Onun yatak odasının kapısının ardından ağladığını duyabiliyordum.
Ben de odama gittim. Çok üzgündüm. Çok küçük olduğum için, yardım edemediğim için kendime kontrolsüzce kızgındım. Tabii ki ben 8-9 yaşlarında bir çocuktum; yani tüm olan biteni anlamıyordum ancak o pembe kağıdın ne anlama geldiğini biliyordum.
Nerede yaşayacağız?
Kiminle yaşayacağız?
Bize kim göz kulak olacak?
Liseden çok önce, ben zaten üniversitedeydim. Annem, 19 yaşındayken beni doğurmuştu. Sadece bir üniversite birinci sınıf öğrencisiydi ancak bir başka istatistik olmamak için azimliydi; sonunda kamu yardımı almamak, okulu bırakmamak için.
Bu yüzden beni de sınıfa götürdü.
Bir bebek olduğum zamandan sekiz yaşıma kadar, annem okula gittiğinde, ben de onunla okula gittim. Onun sınıflarında arka sıralarda oturduğumu, abur cubur yediğimi veya kendimi kitaplara veya video oyunlarına kaptırdığımı hatırlıyorum. Sessiz duruyordum, ara sıra dersleri dinliyordum –bana göre, annemin çoğu profesörü sıkıcıydı ve çok konuşuyordu ancak benim odaklanmam gereken şeylerim vardı, onun kendi şeyleri. Normal hissettiriyordu. Yaptığımız buydu. Annemin bir bakıcıya parası yetmediğinde ve büyükanne de çalışıyorken beraber derse giderdik.
Ve ben altıncı sınıfa geldiğimde, annem St. Louis Üniversitesi’nden hukuk diplomasını almıştı.
Annemin hukuk fakültesi mezuniyetini asla unutmayacağım. Tüm kuzenlerim ile dede ve büyükannelerim gelmişti. Annemin ismini söylediklerinde tüm düğmeleri kapalı gömleğim ve bol pantolonumun içinde ayağa kalkıp, “Seni seviyorum! Seninle gurur duyuyorum!” diye bağırdım.
Başarmıştı; törenden sonra bunu ona söyledim ancak beni düzeltti. “Biz başardık.”
