Sonuna kadar savaşacak, adapte olacak ve kısa bir süre sonra o Nuggets takımında şutör guard olarak ilk beş başlamaya başlayacaksın. Bu sebeple kendinden oldukça fazla gurur duyacaksın, Chaunce. Ve aramızda kalsın: Duymalısın da. Genç bir oyuncu olmak için bu ayarlamaları yapmak büyük bir cesaret ve yetenek gerektiriyor. Şutör guard olarak ilk kez oynamaya başladığında bu büyük bir başarı olacak. Fakat bununla ilgili çılgınca olan şey: Bu başarı seni yıllarca geriye götürecek.
Şimdiden bunu okuduğunu ve ne demek “Geriye götürmek” bunun bir başarı olduğunu söylememiş miydin dediğini duyabiliyorum.
Söylediğim gibi Chaunce, bu lig tamamen algılarla alakalı. Söylemesi garip bir şekilde ligde kimse yaptığın ayarlamaları, gösterdiğin çeşitliliği, koçunun seni şutör guard başlatmasına sebep olan yeteneğini konuşmayacak. Hayır. İnsanların odaklandığı nokta, Chauncey bir oyun kurucu değil olacak.
Boston’da Kenny Anderson için yapılan takas olarak görecekler. Limitli görevleri ve Toronto’daki ikinci takası görecekler. Denver’daki “Chauncey Billups, Şutör Guard” olarak görecekler. Muhtemelen duymayacaksın bile, bu sadece bir fısıltı olacak. ‘’Görüyor musunuz Chauncey’i topla oynatmıyorlar. Evet, denedi fakat o bir oyun kurucu değil.’’ Bazen bu fısıltı gerçeği üreten şet oluyor. Biliyorum çılgınca. Fakat lig böyle.
‘’Chauncey bir oyun kurucu değil.’’ Onların söylediği şey bu olacak.
Fakat onlar yanılmış olacaklar.
Denver ile ilgili zor olacak başka bir şey ise oranın evin olması olacak. Vardığında doğal olarak insanlar bunu büyük bir olay haline getirecekler. Sen muhtemelen Colorado tarihinin en iyi oyuncususun ve Nuggets ile oynayacak olman yerel haber kanalları için büyük haber değeri taşıyor. ‘’Memleketinin kurtarıcısı veya Billups’ın ihtiyaç duyduğu manzara değişikliği’’ gibi şeyler yazacaklar.
Fakat gerçekte 23 yaşında bir profesyonel olarak kendi evinde olmak bir lütuftansa bir lanetleme olacak. (Burada senin için tekrardan bir algı var) Bu bu kadar basit: Sen Denver’ı kendi şehrin yapmak için hazır olmayacaksın. Hazır olduğunu düşüneceksin –onlar da öyle düşünecek- fakat güven bana, hazır olmayacaksın. Hala çok genç olacaksın. Hala arkadaşlarınla dışarıda takılıp, her zaman yaptıklarını yapacaksın. Onlar evinde olmanın getirdiği dikkat dağınıklıkları olacak. Ve bu dikkat dağınıkları eklenip, büyüyecek.
Ve anlamalısın, Chaunce: Bunu yapan sadece sen değilsin. Bütün mahallen seni böyle yaptığını hissediyor olacak. Bütün Park Hill onların yapmış olduğunu hissedecek. Beni yanlış anlama –bu özel bir şey. Fakat yanlış bir yaşta, bu aynı zamanda çok zor da olabiliyor. Kaldırılması zor olabiliyor. Ve sen bu yanlış yaşta olacaksın. Bu rolün ve çevrenin getirdiği sorumlulukları kaldırabilecek kadar olgun olmayacaksın ,belki de gelişmiş.
Liderlik yapmaya hazır olmayacaksın.
Bundan sonraki durağın olacak Orlando’da oynamaya bile hazır olmayacaksın. Bir omuz problemi seni sezon boyunca oyunun dışında tutacak. Üç takas, dört takım ve şimdi bir sakatlık.
Bu seni gerçekten etkileyen zaman olacak.
Bu seni gerçekten sert bir şekilde etkileyecek. Aklına her girdiğinde bunu göz ardı etmek isteyeceksin. Ben daha 24 yaşındayım bu doğru olamaz diye düşünmek isteyeceksin. Bunu kabullenmeyip uzaklaştırmaya çalışacaksın.
Fakat sezon bitiminde bir noktada bu sana sert bir şekilde vuracak.
Güzel.
Buna ihtiyacın var.
Aslına bakarsan: neden şu anda aynaya bakıp ta bağırmıyorsun, Chaunce söyle bunu:
‘’Bu senin son şansın olabilir.’’
Bunu lütfen içselleştir, Chauncey. Lütfen içselleştir ve kabul et, durumun aciliyetini kabullen. Ve bundan sonraki takımını akıllıca seç.
Kevin’ı seç.
Bu doğru, eski dostun Kevin Garnett. İkinizin arası çok eskiye dayanıyor, taa lise günlerine.
Lisenin son yılında. Çocukluğunuzun büyük bir kısmında birbiriniz hakkında şeyler duydunuz: her zaman listelerde burun buruna bulundunuz. Ama aslında hiç tanışmamıştınız. Sonra lisenin son senesinde ikiniz de McDonald’s All American Team’e seçildiniz ve 1995 yılı maçı için St. Louis’e gittiniz. (Sen, Garnett ve Pierce, hepiniz aynı takımda –lise takımı için fena değil, değil mi?)
Maç sonrasında şans eseri hem senin hem de Kevin’ın uçaklarında rötar vardı. Ve birdenbire havaalanında zaman öldürürken buldunuz birbirinizi, sadece ikiniz.
Ve dostum, siz konuşmaya başladınız. Ve konuştunuz. Ve konuştunuz. Havaalanlında muhtemelen iki, üç saat geçirdiniz. 17 yaşında iki çocuk zırvalığı tamamen bırakarak: konuşup, şakalaşıp, birbirinize sorular sorarak zaman geçirdiniz. Basketbol hakkında. Hayat hakkında. İleride vermeniz gereken büyük kararlar hakkında.
Bu atlet olarak seninle aynı seviyede olan biriyle ilk defa kalp kalbe geçirdiğin bir zaman olacaktı –ve ikinizde zaman ilerlerken insan ve ünlü biri olarak aynı acılardan geçiyordunuz. Uçaklarınızın kalkma vakti geldiğinde, birbirinizin iletişim bilgilerini alıp farklı yollara ayrıldınız. Fakat bu konuşma… garip bir şekilde… her şey anlamına geliyordu.
Ve Kevin ömür boyu sürecek bir arkadaşın oldu.
Ve , kariyerin durma noktasındayken Chauncey, şu an tam olarak da gerçekten güvenebileceğin insanlarla olma zamanı. Ligdeki en iyi arkadaşınla oynama zamanı. Kendi şeyini yapma ve sonuna kadar çalışma zamanı.
Ve olacakları gör.
Merak etme, yardım alacaksın.