Rajon kim olduğumu bilmiyordu. Sadece Lousiville’de oynadığımı biliyordu ve bu da onun için yeterliydi. Sonradan ise bilmediğim bir sebep nedeniyle sürekli beni kendi takımına almaya başladı. Tüm yazı onunla beraber çalışarak geçirmek çok kıymetliydi. Her şeyden öte NBA oyuncularının ne kadar hırslı ve rekabetçi olduğunu fark etmiştim. Bunun onlar için zihinsel bir şey olduğunu anlıyorsunuz. Saat sabah dört, rakibim yatağında uyuyor ve ben kolejin spor salonunda üst üste altıncı veya yedinci maçımı oynuyorum.
İkinci senemin başında zihinsel ve fiziksel olarak o büyük adımı atmaya çok hazırdım.
Ama başaramadım. Belli bir sebebi yok, yapamadım işte.
Bazen hayat böyledir. Neden bilmiyorum ama zor bir başlangıç yaptım. Muhtemelen hayatımın en zor iki ayıydı. En dibi gördüğüm anı hiç unutmayacağım ve size tam tarih verebilirim.
Editör notu: “31 Aralık 2016. Hatırlıyorum.”
31 Aralık 2016. Virginia bizi yerle bir etmişti ve ben rezalet oynamıştım. Pacers’ın salonunda Indiana’ya karşı oynayacaktık. Bu da tüm NBA scout’larının orada olacağı anlamına geliyordu.
Maçtan bir önceki gece koç ilk beşte olmadığımı söyledi. Fazlasıyla zor bir andı benim için. İnanılmaz kafam bozuktu.
Sonra hiç beklemediğim bir mesaj aldım. Kız kardeşimdendi. Okumak için sayfayı kaydırdığınız türde mesajlardan, o kadar uzundu yani. Genellikle de bu şekilde mesajlaşmazdık onunla, 13 yaşındaydı sonuçta o zaman. Ama attığı mesaj son derece dokunaklı ve dürüst bir mesajdı. Bana ne kadar inandığını, senelerdir ne kadar çok kadar çalıştığımı gördüğünü ve her şeyin iyi olacağını söylediği bir mesaj atmıştı.
Ufak tefek anılarımızı da eklemişti mesaja. Okudukça içimde bir şeyler oluyordu.
Çok ciddiyim, o mesaj muhtemelen hayatımı değiştirdi.