Louisville’den teklif geldiğinde gideceğim yerin orası olduğunu biliyordum. Louisvillle’e katıldığınızda ailenizin hayatını değiştirmek için bir şansınız olduğunu bilirsiniz, NBA için bir şansınız olduğunu…
Editör notu: “Ben böyle düşünmüyordum.”
Lousiville’e başladığımda kendimi yetersiz hissediyordum çünkü biraz görmezden geliniyordum. Ulusal McDonald’s All-American maçına davet edilmedim. Bölgesel maçta oynadım. Kimse benim için heyecanlı değildi. Beni yanlış anlamayın, o heyecanın yaşanmasını çok istiyordum. Kendime ait bir Ballislife videosu istiyordum. Ancak sebebini bilmediğim bir şekilde, belki özel okul mezunu olduğumdan veya belki ailem işe politika karıştırmadığından, beni görmezden geliyorlardı.
Muhtemelen bunu söylememem gerekiyor ama çok kez basketbolu bırakmayı düşündüm, Louisville’de bile. İlk senemde üçlük çizgisinin gerisinden 72’de 18 attım. Bu sayıları hiç unutmayacağım. %25 demek bu. Atmosfer çok ciddiydi, bunun yanı sıra bir de derslere gidip kendi işlerini de halletmen gerekiyordu. Uğraşılması gereken çok fazla şey vardı. Odama gidip kapıyı kilitledikten sonra duygusal çöküşler yaşadığım geceler oluyordu. Kendi kendime soruyordum: “Yapmak istediğim şey gerçekten bu mu? Yeteri kadar iyi miyim?”
Editör notu: “Ona mesaj atıp “İstediğin zaman eve geri gelebilirsin biliyorsun değil mi? Burada da bir sürü kolej var.” derdim ama o hep ‘Hayır anne. Ben bunu istiyorum.’ diye cevap verirdi.2
Boş spor salonu benim için sığınak gibi bir şeydi. Gider ve gece saat bire ikiye kadar şut çalışırdım. Cuma akşamları herkes partilere giderken ben kendi küçük bölgemde, kulağımda kulaklıkla şut atardım. Bir gece saat üç civarı salondan eve dönüyordum. Drake ve Future’un albümünü açmıştım, “30 for 30” çalmaya başladı. Sanırım o dönem zor bir süreç geçiriyordum o yüzden o şarkı beni çok etkilemişti. Telefonu elime alıp anneme mesaj attım ve şöyle dedim:
“Merak etme, yakında çalışmana hiç gerek kalmayacak.”