Annem AAU turnuvalarında oynayabilmem için hafta sonları beni New York ve New Jersey’de neredeyse her yere götürürdü. Annem ve kardeşim benim için her şeyi feda etti. Şu an kendimi kötü hissediyorum çünkü yolculukların neredeyse tamamında uyurdum. Gözümü açtığımda Bronx veya Brooklyn’de vs. bir spor salonunun otoparkında olurduk. Oynamaya tamamen hazır şekilde uyanırdım. Annem o eski Toyota Camry’si ile bin kilometreye yakın yol yaptı benim için. Hem de basketbol neredeyse hiç umrunda değilken. Eğer abarttığımı düşünüyorsanız size bir hikaye anlatayım.
İlk smacımı bastığım gün muhtemelen hayatımın en güzel günüydü. Sekizinci sınıftan önceki bir yaz ayıydı. Harlem’de bir sahadaydık. Maçtan önce serbest atış çizgisinde sıradaydık ve birden olanlar oldu. Arkadaşlarım da ben de çıldırdık resmen. Maçtan sonra koşarak otoparka annemin yanına gittim, kız kardeşimle bisiklet sürüyorlardı sanırım ya da öyle bir şey. Neyse, yanlarına gidip dedim ki “Anne buna inanamayacaksın! SMAÇ BASTIM!”
Tabii ki ilk tepkisi “Vay be! Bu muhteşem bebeğim, muhteşem! Senin için çok sevindim.” oldu.
Sonra eve doğru yola çıktık, otobandayken birden bana dönüp “Çok saçma bir soru sorabilir miyim? Smaç tam olarak ne oluyor?” dedi.
Ona açıklamak zorunda kaldım. Cidden. Basketbol oynamaya başlayalı altı sene olmuştu. Altı senedir beni eyaletin her yerine maçlara götürüyordu ama smacın ne olduğuyla ilgilenmiyordu. Bunu gerçekten benim için yapıyordu. Çılgın AAU ebeveynlerinden değildi.
Editör notu: “O anne babalar! İnanamıyorum! Küçücük çocuklar basketbol oynuyor onlar da ses telleri yırtılana kadar bağırıyorlar tribünlerde. Anlamlandıramıyordum. Ben Jordan’la beraber sessizce otururdum. Birçok baba yanıma gelip ‘Buna inanabiliyor musunuz! Sizce de skandal değil mi bu? Şöyle değil mi? Böyle değil mi?’ vs. sorarlardı. Ben de “hı hı” diyip geçerdim.