Yazı: Donovan Mitchell, The Players’ Tribune
Konuk editör: Nicole Mitchell
Tarih: 26 Haziran 2019
Aklınıza takılan ilk sorunun ne olduğunu biliyorum:
“Donovan, neden annen bu yazının konuk editörü?”
Ben de kendime aynı soruyu soruyorum şu an.
Beni rezil edebilecek bir ton şeye sahip insanlar arasında annem muhtemelen zirveye oynar. Utanç verici tüm hikayelerim onda. Sorun şu: Annem bana güvenmiyor. Annem ödevlerim konusunda bana hiç güvenmiyor ve bunun hikayesi çok eskiye dayanıyor.
Konuk editör Nicole Mitchell: “Bu hikaye çok eskiye dayanıyor.”
Hikayenin hakkını verebilmemin tek yolu onun yanımda olması. Her zaman böyle. Sanırım küçükken biraz yorucu bir çocuktum.
Editör notu: “Donovan çok yorucuydu. Fazla enerjikti. Şey diyelim… Çok hayat doluydu.”
Sürekli etrafta koşturup dururdum. Ama belli bir varış noktam yoktu. Hiçbir amacım da yoktu. Sadece koşardım. Çok şükür bunun fotoğraflı bir kanıtı yok veya bu şu an yasal mı onu bile bilmiyorum ama üç dört yaşlarımdayken bir yere gittiğimizde annem beni o küçük çocuklar için olan iplerle kendine bağlardı.
Editör notu: “İp değildi! Emniyet kemeri gibi bir şeydi.”
Emniyet kemeri. Tamam öyle diyelim. Neyse, alışveriş merkezine giderdik mesela. Gittiğimiz alışveriş merkezinde oyuncak kısmı yoktu. Bu tarz yerlere gittiyseniz bilirsiniz: Hiç eğlenceli değildi. Anneniz 12 paket çorap veya artık her ne almayı planlıyorsa onlarla ilgilenirdi. Mekanın koridorları ise upuzun ve parlaktı. Siz ne yapardınız? Evet, deli gibi koşardınız.
Bu alışveriş merkezinde beni birkaç kez kaybettikten sonra iplerle kendine bağlamaya başladı.
Editör notu: “Emniyet kemeri! Tamamen güvenlik gerekçelerinden dolayı. Onu kontrol altında tutmanın başka yolu yoktu. Hoşuna giden bir boşluk bulduğu an ortadan kaybolurdu. Yaşı ilerledikçe sakinleşti ve küçük bileklik gibi iplere terfi etti. Dünyanın bu yüzden beni sevdiğine eminim.
O kadar küçüktüm ki hayal meyal hatırlıyorum. Fakat sanırım bu her şeyi anlatıyordur değil mi? Şu an bile, Utah’ta kenarda oturduğumda sabit durmakta zorlanıyorum. Sanırım doğamda var bu.
Editör notu: “Donovan bunu kabul etmez şimdi ama anlatayım. Bir gün bakıcısından onu almaya gittiğim de bakıcısı dedi ki ‘Donovan masaların üstüne çıkıp dans edip zıplıyor ve diğer bütün çocuklar onu izliyor.’ Sanırım burada utanmam gerekiyordu ama bence çok komikti. Çünkü ne zaman büyükannesine ziyarete gitsek orta sehpanın üstündeki her şeyi kaldırırdık. O da sehpanın üstüne çıkıp eski şarkılar eşliğinde dans ederdi. Bu bizim ritüelimizdi. Küçük bir dans partisi vermiş olurduk. Don bundan utanacak ama en çok kimi dinlerdik biliyor musunuz? Kenny Rogers. Bir hayal edin. Bu küçük çocuk orta sehpada Kenny Rogers şarkılarıyla dans ediyor.”
Kanıt yok.
Tamamen yalan.