ÇEVİRİ | 15 yaşında bir basketbol dehası, Nico Mannion ile tanışın!

Gerçekte ise Pace, hiçbir zaman endişelenmiyormuş görünümünü verse de bunun hakkında çok düşünüyor. Nico onun üçüncü çocuğu. Diğer ikisi de sporcu fakat hiçbiri bu beklentilere sahip değildi. “Elbetteki en büyük korkunuz istediği yere gelememesi ve olasılıklar çok yüksek. Sadece birkaç oyuncu profesyonel olabiliyor ve birçoğu için de bu şans ve sağlıklı kalmanın bir karışımı.” Otobana doğru bakıyor ve “Geçen yaz Nico’ya yaşadığı her andan keyif alması gerektiğini söyledim. ‘Ben burs almak veya başka bir şey için oynuyorum’ diye düşünmemesi gerektiğini söyledim. Sadece oyundan keyif al. Çünkü bu günler hızlı geçiyor ve bir anda bitmiş olacak. Şu anda 14-15 yaşında olmandan dolayı bunun farkında olamayabilirsin fakat inan bana sen farkına bile varmadan bitmiş olacak.”

Lincoln Navigator’un arka koltuğunda Nico dizlerini çekmiş, kulaklığını takmış bir vaziyette telefonuyla oynuyor. Bitkin görünüyor. Ve bu adil gözükmüyor. Karşınızda çok çalışan ve yaşının ötesinde bir olgunluğa sahip, yetenekli bir çocuk. Hayatında birçok şeyde başarılı olabilecekken o sadece birine odaklandı ve bu hedefine ulaşabilmesi onun kontrolü dışında belli olacak. Boyunun uzamasına, bir sakatlığa veya bir koçun kararına kalacak.

Evet, bir bakıma Steph gibi. Fakat Steph de milyonda birdi.

Sonraki gün okulda silah sesleri duyulmadı. Güvenlik ve polis halihazırda önlemlerini almışlardı. Okul müdürü Chad Lanese, “Sosyal medya artık kontrolden çıktı” diyerek durumu özetledi. Yine de bir çok oyuncu okula gitmemişti bile. Ayrıca Pace’in de dikkat çektiği üzere biraz uyumalılardı da. Okula gitmek yerine grup 10:30’da Denny’lerde buluşmaya karar verdi.

Çocuklar çikolata parçacıklı pancake ve lumberjack spesiyallerinden sipariş ettiler. Yedikleri şeylerin miktarı ve içerikleri hakkında bilginiz olsaydı muhtemelen korku duyardınız. Ülkenin en iyi birinci sınıf öğrencilerinden Kyree Walker ve üçüncü sınıf öğrencilerinden Zion Williamson’un videolarını izlediler.

“Lanet olsun! Gördün mü?!” diyor Nico telefonunu kaldırarak.

CJ izliyor ve “Ooh! Bu hareketi yapıyordu, sanırım Instagram’da beğenmiştim, hayatımda gördüğüm en havalı şeylerden biri.”

Grup adı “Biyoloji çok depresif” olan bir grubu herkesin silmesi hakkında konuştular.

“Bu söz ailelere gitmiş ve hoca şu anda hepimize inanılmaz kızgın.”

“Dersleri depresif olduğu için mi?”

“Hayır bir aile gerçekten çocuklarını depresyona sürüklediğini düşünmüş ve o yüzden rapor etmişler.”

“Aman Tanrım!”

Ve bu böyle devam ediyor. Patlak lastikler, kaçırılmış smaçlar, garip öğretmenler gibi. Bütün bunlara yaşça büyük olanlar liderlik ederken Nico sadece oturuyor ve dinliyor. Gelecek aylarda Pinnacle 6 maç art arda kazanacak ve Nico bir maçta 38 sayı atacak. Bunu takiben The Arizona Republic onun hakkında bir yazı yayımlayacak ve kolejlerden teklifler gelmeye devam edecek.

Fakat şimdilik, bu sabah, kış güneşi camlardan içeri girerken Nico daha yetişkin biri de değil bir süperstar da. O sadece büyüklerinin yanındaki çelimsiz bir birinci sınıf öğrencisi. Şu ana kadar hayat hem inanılmaz derecede basit hem de aynı derecede kompleks durumda. Basketbol oyna. Ödevlerini yap. Su iç. Geleceğin hakkında düşün. Anı yaşa. Sakinliğini koru. Köpek dışkısını temizle. Kendin ol. Farklı ol. Yaşlı davran. Gençliğinin tadını çıkart.

Nico telefonunu kaldırıyor ve herhangi bir bildirim gelip, gelmediğini kontrol ediyor. Yerine geri koyuyor ve kafasını kaldırıyor. Çocuklar akşam üzere olacak idman hakkında konuşuyorlar. Onun iyi olacağına ikna oluyorlar. Gerçekten iyi olacağına.

Orijinal kaynak | Sports Illustrated  – A 15 Years Old (Sorta-Maybe) Basketball Prodigy