İki tane kazandık.
Çoğu insan bir taneyi zor kazanırken biz iki tane kazandık. Hem de üst üste. Bu şu demek, kazandık, sonra dönüp onları elimizde tutmayı başardık. Bununla gurur duyuyorum. D-Wade, ben ve Bron çok fazla beklenti ve çok fazla heyecanla bir araya geldik. Ve bence birçok kişinin bizi adil şekilde değerlendirmesi mümkün değildi o dönem.
İnanın bana ben de böyle düşünüyorum: Dwyane’nin Son Dansı ile benim formamın emekli edilmesi arasındaki sürecin çoktan o Heat takımı için bir nostalji dönemine dönüşmüş olduğunu düşünmek gerçekten çılgınca. Ama oraya geldik, inanılması güç olsa da artık oradayız.
Ve insanlar dönüp o kadrolara bugünden baktıklarında sanırım bizi o zamankinden daha fazla şefkat göstererek hatırlayacak. Çünkü o zamanlar sadece abartıdan ibaret görünüyorduk değil mi? Karanlık tarafta gibiydik sanki. Hikayenin SÜPER KÖTÜ KAHRAMANLARI. Ama bence şu an insanlar o düşünceden biraz daha uzaklaştıkları için daha net şekilde görebiliyorlar bizi.
Ve bence nihayet insanlar o takımın sadece üç arkadaşın bir araya gelip basketbol oynaması üzerine kurulu olduğunu anlamaya başladılar. Hepsi bu.
O yıllar hakkında söyleyeceklerim de bu kadar.
Ama bana sorarsanız bu bir filmse eğer en önemli sahneler bunlar değil çünkü bu süreç zaten herkesin gözü önünde yaşandı. Gerçi çok başarılı filmler de tam olarak bunu yaparlar, beklentilerinizi alt üst ederler. Siz tam “bu sefer böyle olacak” dersiniz ve dediğinizin tam tersi bir şey olur. Sürekli bir sonraki olayı tahmin etmeniz gerekir. Size zaten bildiğiniz hiçbir şeyi söylemezler.
İlginçtir ki, sanırım herkes Heat dönemi hakkında bilinmesi gereken her şeyi biliyor zaten. Veya en azından en önemli şeyi biliyorlar.
İki şampiyonluk kazandık.