Girdiğim en karanlık en karanlık yerlerden biri bir kadınla bir pansiyonda kokain içerken karımın içeriye girmesiydi. O muhtemelen en dip nokta idi.
Her şeyden önce bir pansiyondaydım.
Pansiyon.
Ben bir milyonerim. Queens bölgesinin Jamaica mahallesinden kurtulmuş ve iki NBA şampiyonluğu kazanmış biriyim ve bir pansiyonda sıradan biriyle kokain içiyorum ama sadece bu kızla kafayı bulmak istiyordum ve gidecek başka bir yerim yoktu.
S*kim ve alışkanlıklarım beni gitmek istemeyeceğiniz yollara götürdü. Birçok mükemmel adam buna kanar. Buna kanar. Muhtemelen dışarıda birçok genç çocuk benim hikayemi dinleyip, bunlar benim başıma asla gelmez der. Kendilerini dokunulmaz görürler.
Adamım… Hiç kimse dokunulmaz değildir. Kimse bu hayatta acıya dayanıklı değildir.
Amcam Mike, Riker’s Adasın’da gardiyandı. Çok sert bir adamdı. Ben ortaokula giderken t-shirtünü kaldırıp, güçlü olduğunu mu düşünüyorsun? Hadi vurabildiğin kadar sert vur diyen o amcaydı.
Ona tüm gücümle vururdum ama bu onu hiç etkilemezdi.
Çalıştığı yerde ayda bir aile yemekleri olurdu ve beni de beraber götürürdü. Tutuklular bende hep merak uyandırırdı çünkü dahi adamlardı, gerçekten. Mike amcam beni o adamların yaptıkları silahların olduğu odaya sokardı. Onlara bir kurdan verseniz bir şekilde silaha çevirmenin yolunu bulurlardı.
Yaptıkları şeyleri incelerken farkına varırdım: Bu adamlar çok akıllıydı. Bazıları mühendis bile olabilirdi. Nasıl buraya kadar düştüler?
Kendime hiçbir zaman hapishaneye düşmeyeceksin dedim. Hiç bir zaman bu kadar batmayacaktım.
Ama biliyor musunuz? Hayat düşündüğünüzden çok daha zor.
Bir bağımlıysanız hiçbir şeyi anlamazsınız. Hiçbir zaman öleceğimi düşünmedim. Komada olacağımı da. Bir problemim olduğu düşünmüyordum ama sonra ağzımda tüplerle hastahanede uyandım. Her şey gerçekti.
Doktolar komadan çıkmadan kısa süre önce çocuklarımın beni ziyaret ettiğini söyledi. Bu beni üzdü çünkü ben de kendi annemi, ağzından tüpler çıkarken ölüm döşeğinde görmüştüm.
Çocuklarım hayata tutunmamı sağlayan şey oldu. Hayatım boyunca güçlü biriydim ve bu yüzden çocuklarımın beni o kadar zayıf görmesi çok zor geliyor. Hatta bunun hakkında konuşmak bile.
Oğlum Lamar Jr. 16 yasında. Utangaç bir çocuk ve basketbolu seviyor. Sanki benim reenkarnasyon halim gibi. Tabii daha yakışıklı versiyonum.
Kızım Destiny ise 18 yasında. Akıllı ve güzel bir kız. Yeniden konuşabildiğimde bana gelip, “Baba, ya yardım alacaksın ya da bir daha seninle konuşmayacağım” dedi.
Ben de rehabilitasyona gittim. Rehabilitasyonda her şeye boyun eğmeyi öğreniyorsunuz. Her zaman endişeli bir insan oldum. Şimdi ise umursamamayı öğreniyorum. En azından öğrenmeye çalışıyorum.
Birkaç terapi seansına çocuklarım bile geldi. Bu benim için önemliydi çünkü benim bağımlılığımın onları da etkilediğini görmemi sağladı.
Bir seanstan sonra kızım gelip, “İyi geçti ama bir daha burada olmanı istemiyorum.” dedi.
Şu anda ayığım. Her gün zor geçiyor. Bağımlılığım var. Her zaman bağımlılığım olacak. Hiçbir zaman gitmiyor. Yani, şu anda bile kafa olmak istiyorum. Ama çocuklarım için burada olmak istiyorsam bunu yapamayacağımı biliyorum.
Çok acayip bir durum. Hastanedeyken,yürüyemez haldeyken uzun zamandır bir dakika bile görmediğim insanlar ziyaretime geldi. Tüm eski takım arkadaşlarım geldi. Kobe geldi. Bazı tanıdıklarımdan “Lanet olsun, haberlerde senin olduğunu söylüyorlardı. Hala burada olduğun için mutluyum.” tarzında mesajlar alıyordum.
Bu benim kim olduğumu ve bazı insanlar için ne anlama geldiğimi anlamama yardımcı oldu. Ölümle burun buruna geldim ama biliyor musunuz? Bundan dönüş yok. Cenazem büyük ihtimalle güzel bir cenaze olurdu. Birbirini uzun zamandır görmeyen insanlar yeniden görüşürlerdi ama şimdi bunun zamanı değil.