Halen burada olsa kime benzeyeceğini, nasıl biri olacağını düşünüp dururdum. Aslında, halen her gün bunu düşünüyorum.
Doktorlar ölümünün sebebini ani ölüm sendromu olarak belirledi. Sanki uydurmuşlardı. Hiç bir açıklama yok. Cevap yok. Sadece… Gitti. O kadar ve sen de bunu kabullenmelisin. Bununla yaşamalısın.
Sanırım o an uyuşturucu maddeler ile ilgili bütün parçalar birleşti. Bilinçsiz bir şekilde. O an neden yaptığını bilmiyorsun. Sanırım, bilinçsiz bir şekilde yaşadığınız travmalardan dolayı kendinizi bağımlı yaparsınız.
Özellikle kokain duyguların en yüksek ve en aşağıda yaşanmasına neden olur. Bir roller coaster gibi. Önce yukarıya çıkar sonra aşağıya inersin. Yukarıda, aşağıda, yukarıda, aşağıda. Yaptıktan sonra bundan utanırsınız. Bunu yapmamanız için sahip olduğunuz tüm nedenleri düşünürsünüz. Sonra aynı döngü yeniden başlar.
İnsanların anlamadığı şey bu. Karışık bir hayat yaşayan, uyuşturucu maddelere bağlı bir hayat yaşayan insanlar bu döngüyü bilir – kadınlar, eşimi aldatmam gibi saçmalıklar. Uyuyor olmam gereken geceler. Kokain içmek için ayakta kaldığım geceler. Bu tarz bir sürü gece.
Benim utanmadığımı mı düşünüyorsunuz? Yaptıklarımı görmüyor muydum sanıyorsunuz?
Hayır farkındaydım. Utanç… Acı. Tüm döngünün bir parçası. Beynim durmuştu. Seneler geçtikçe otuzlu yaşlarıma geldikçe kariyerim aşağı doğru gidiyordu ve işler kontrolünden çıktı.
Otuz iki otuz üç yaşlarında sadece kafayı bulmak istiyordum. Sadece bu ve işler gittikçe karardı.