Yazı: Lamar Odom, The Players’ Tribune
Çeviri: Derviş Göksun, TrendBasket
Nevada’da bir hastane odasında uyandığımda hareket edemiyordum. Konuşamıyordum. Kendi bedenimin içinde hapsolmuştum. Boğazım çok acıyordu. Aşağı baktım ve ağzımdan çıkan boruları gördüm.
Panikledim.
Onları ağzımdan çıkarmaya çalıştım ama başaramadım çünkü ellerim çok güçsüzdü. Hemşireler beni durdurmak için içeri doğru koştu. Hiç korkunç bir kabus gördünüz mü? Hani bir canavardan kaçmaya çalışırsınız ama koşamazsanız bile? Bacaklarınız çalışması gerektiği gibi çalışmaz ve canavar peşinizdeyken siz de ağır çekimde hareket edersiniz. İşte tam olarak öyle bir his.
Uzanmış tavana bakıyordum ve doktorlar gelip, yanımda dururak bir şeyler söylüyorlardı. Sonra gidiyorlardı. Sonra tekrar geliyor. Gidiyor, geri geliyorlardı. Tekrar gidip, tekrar geri geliyorlardı. Ya da belki de ben uyuyup uyanıyordum.
Eski karım odada benimle birlikteydi. Tüm yaptıklarımdan sonra onu orada görmek şaşırtıcıydı. Dürüst olmak gerekirse kötü durumda olduğumu o an anladım.
Bir ara esas doktor içeri geldi ve bana olanları anlattı. ”Bay Odom, son dört gündür komadaydınız. Anladınız mı?”
Konuşamadım. O yüzden sadece kafamı salladım.
”Burada olmanız bir mucize. Sizin bunu başaracağınızı düşünmemiştik.” dedi.
Tamamen şok olmuştum. Hiç mantıklı bir şeyler söyleyemiyor, soru soramıyordum. Hayatımda ilk kez kendimi çaresiz hissetmiştim.
Hayatımın o döneminde her gün kokain içiyordum. Neredeyse her boş kaldığım anda. Kontrol edemiyordum.
Kontrol etmek istemiyordum.
Orada yatakta otururken hayatımda ilk kez zor durumdan çıkamıyordum. Tüm gün kendi düşüncelerime hapsolmuştum ve sürekli ben küçükken büyük annemin bana söylediği bir sözü düşünüyordum.
Onun yüzünü görebiliyordum, sanki oradaydı.
”Karanlıkta yapılanlar, aydınlıkta ortaya çıkar” derdi.
Yapıp, kurtulmaya çalıştığım şeyleri düşündüm. Saklamak istediğim şeyleri. Eğer halkın ışığında değilse Tanrı’nın ışığındadır.
Yatakta yatıyordum, makinelere bağlı, çevremdeki herkes ağlıyordu ve artık kaçacak bir yer yoktu. Sanki Tanrı bana, ”Her ne yaptığını zannediyorsan durmalısın. Ya da bundan daha da kötü olacak.” diyordu.
Bundan daha kötü tek bir şey olabilirdi.
Bay Odom, son dört gündür komadaydınız. Anladınız mı?