Bunun için de çok uygun bir ortam oluştu ertesi sezon. Final Four İstanbul’daydı ve ev sahibi avantajını kullanmak büyük bir fırsattı gerçekten. Fenerbahçe sezon içindeki bazı sıkıntılara karşın bir playoff canavarına dönüştü yine: 3-0’la geçilen PAO serisi bunun yansımasıydı. İstanbul’daki Final Four’da bu kez medya tribünündeydim. Herhalde seyirci üstünlüğünün bu kadar bariz olduğu bir başka Final Four bulmak zordur. Belki Tel Aviv 2004’te Maccabi için benzer bir durum söz konusuydu. Hadi yarı finalde Real Madrid’in bir avuç seyircisi vardı. Ama finalde sol yanımızdaki 1,000 Olympiacos’lunun tezahüratlarının 15 bin kişinin uğultusu içinde kaybolup gitmesini unutmak mümkün değil. Saha içinde de Fenerbahçe her iki maçı da büyük bir ustalıkla domine etti ve Türkiye’ye ilk EuroLeague şampiyonluğunu getirdi. Fenerbahçe’nin Final Four’a bu sezon üst üste beşinci kez yükselip bunu bir gelenek haline getirmesi aynı zamanda Türkiye’de pek sık karşılaşmadığımız bir istikrar tablosu. Bu dönemin hemen her sezonunda Ülker Arena’da birkaç maç izledim. Orada basketbol kültürünün oluşmasına, Fenerbahçe’nin EuroLeague’in saygı duyulan bir takımı haline gelmesine şahitlik ettim. Bu sezon iki takımın birden Final Four’da olması ise nasıl bir geleceğin habercisi hep beraber göreceğiz.
V