Geçtiğimiz pazar günü, Fenerbahçe ile 9. Euroleague şampiyonluğuna ulaşan Avrupa basketbolunun yaşayan efsanesi Zeljko Obradovic, İspanyol Mundo Deportivo’ya 5 farklı kulüple yaşadığı şampiyonlukları anlattı.
İstanbul, 1992 | Partizan
Bir şok! Tabii ki, oldukça olumlu bir şok. Lig tarihinin en genç kadrosuyla şampiyonluğa ulaştık, üstelik 21 maçın 20’sini Belgrad dışında oynamıştık. Böyle bir şeyin hiçbir zaman gerçekleşmeyeceğini düşünüyordum.
Tel Aviv, 1994 | Joventut
İlginç gelebilir, ancak benim en unutamadığım konu; çeyrek finalde Real Madrid’i 2-0 eledikten sonra Madrid basının hayıflanması. Real’in Final Four’da İspanyol basketbolunu daha iyi temsil edeceklerini söylüyorlardı… Yarı finalde Barcelona’yı rahat geçmiştik. Final maçında ise kuralların dışında gerçekleşen, saatin durduğu o son dakikayı unutamıyorum. Final maçının olduğu gün, oyuncuları hayvanat bahçesine götürmüştüm. Maç günü takımca rahatlamak istemiştim ve bu plan işe yaradı.
Zaragoza, 1995 | Real Madrid
Real ile imzaladığımda, kontratımda şöyle bir madde vardı; kontratın yenilenmesi, ancak Euroleague’i kazanırsam gerçekleşecekti. Avukatım böyle bir kontratı imzalamanın manyaklık olacağını söyledi ancak ben imzaladım. O sezonki şampiyonluğun, kariyerimdeki en kolay şampiyonluk olduğunu söyleyebilirim. Zaragoza’daki Final Four’a sorunsuz gelmiştik, orada da önce Limoges’i sonra finalde Olympiacos’u yendik.
Selanik, 2000 | Panathinaikos
Atina’daki ilk yılımdı, kulübü yeteri kadar tanımıyordum. Selanik’e gitmeden birkaç gün önce kupa maçını PAOK’a kaybetmemize rağmen ve taraftarlar takımı alkışlamıştı. O an, kulübün büyüklüğünün farkına vardım. Maccabi ile oynayacağımız final öncesi Oded Katash ile konuştum, bana kelimesi kelimesine şunları söyledi; “Koç, merak etme, kesinlikle kazanacağız. Bizimkileri tanıyorum (eski takımı Maccabi’den bahsediyor), beni savunabilecek kimse yok.” Böyle bir özgüven ile daha önce karşılaşmamıştım. Ve kazandık, Katash çok iyi oynamıştı, Bodiroga, Rebreca, Gentile ve Rogers da…
Bolonya, 2002 | Panathinaikos
Büyük bir zaferdi; yarı finalde Maccabi’yi geçtikten sonra, evinde oynayan Kinder’i yenmiştik. Final maçından önce bir adam bize doğru beyaz bir şey fırlattı. Bunu neden yaptığını sorduğumda, İtalya’da bunun kötü şans getirdiğine inanıldığını söyledi. Kupayı kazandıktan sonra o adama bana “kötü şans” getirdiği için teşekkür etmek istedim.
Atina, 2007 | Panathinaikos
Belki de basketbol açısından en iyi final, sahada oynanan oyun, mücadele. Güçlü CSKA’yı 93-91 ile geçmiştik. O döneme ait, hala gurur duyduğum konu ise Vujanic ve Becirovic gibi iki oyuncuyu çok ciddi sakatlıklardan kurtarıp oynatmıştık. Tomasevic’in ise kariyerinin sonlarıydı. Harika oyunculardan kurulu bir ekiptik Diamantidis, Siskauskas, Dikoudis…
Berlin, 2009 | Panathinaikos
Hatırladığım en zorlu Final Four. Her maç tek topa, bir oyuna bağlıydı. Yarı finalde Olympiacos’u mağlup etmek, her zamanki gibi çok özeldi. Finalde ise ilk yarı harika bir oyun oynamamıza rağmen, CSKA iyi reaksiyon vererek geri gelmişti ancak kazanmayı bildik.
Barcelona, 2011 | Panathinaikos
O sezonki en büyük başarımız, çeyrek finallerde Barcelona’yı elememizdi. İlk maçı deplasmanda kaybettikten sonra oyuncularıma söylediğim ilk şey; “Artık kazanabileceğimizin farkına vardınız mı?” oldu. Bir sonraki maçı kazanıp Atina’ya 1-1 ile döndük ve diğer maçları baştan sona üstün götürerek kazandık. Final Four’da ise yarı finalde oynadığımız Siena bize finalde oynadığımız Maccabi’den daha fazla sorun çıkarmıştı.
İstanbul, 2017 | Fenerbahçe
Uzun soluklu bir çalışmanın zirvesi… Kulübün çok fazla sabretmesi, çok fazla güven, çok fazla çalışma… İmzayı atarken bu zirveye ulaşmak için imzaladığımı biliyordum ve bunu başardığım için çok gururluyum. Fenerbahçe çok büyük bir kulüp, çok doğru yönetilen harika bir organizasyon. Taraftara bu duyguyu yaşatabildiğimiz için çok mutluyum.