Watson: “Sözleşmem bitmek üzereyken çok stresliydim. Sözleşmenin son gününe kadar seninle ikinci bir 10 günlük sözleşme yapıp yapmayacaklarını bilmiyorsun. Sen sadece günleri ve saatleri sayıyorsun. Tek yapabileceğin şey iyi performans gösterdiğini ve takımdaki herkeste sağlam bir etki bıraktığını umut etmek. Sonuç olarak takımda kaldım (üç yıl daha). Harika bir duyguydu. Zamanını veriyorsun, takıma katılabilmek için elinden geleni yapıyorsun, sonra rotasyona girmeye çalışıyorsun. Sonunda sana değerli hissettiren uzun süreli bir sözleşme imzalayabilmek tatmin ediyor. Uzun sürüyor olsa da bu sürecin bir parçası.”
Silas: “Sözleşmem bittiğinde yere bakarak yürümeye çalışıyor, uçağa binip playoff serisi için Chicago’ya gitmeye çalışıyordum. Şunu fark ettim ki eğer kimse bir şey söylemediği sürece sorun yoktu. İnsanların arasına karışıp onları atlatmaya çalışıyordum (gülüyor). Chicago’ya kadar dakikaları hatta saniyeleri saydığımı hatırlıyorum. Umuyordum ki benden kurtulmaları için artık çok geç olsun! Ama takımda kalmamı istediler ve eğer söz konusu playoff’larsa, takım ilerleyebildiği sürece oradasınız. İlk turda Chicago Bulls’u altı maçta, ikinci turda Boston Celtics ile yedinci maça çıktık ama kaybettik. Sonuç olarak 10 günden çok daha uzun sürdü ve gerçekten çok iyiydi.”
Cook: “Birçok insan 10 günün uçup gittiğini sanıyor ama bana gerçekten bir ay gibi geldi. Çok yavaş geçti. Ama bu iyiydi çünkü uçup gitmesini istemiyordum. Sonunda ne olacağını bilmediğim için her anın tadını çıkarmak istiyordum.”
“Bazı şeylerin kontrolümde olmadığını biliyordum. Bir takım tarafından çağrılmak tamamen fırsatlara ve şartlara bağlı. Seni veya başka bir oyuncuyu istemelerini kontrol edemezsin. Geçen yıl hüsrana uğradığım çok oldu. ‘Neden beni değil de onu istediler?’ diye düşünürsen delirirsin. Bunu ilk yılımda öğrendim. Bu yıl sadece elimdeki görevlere odaklandım, kontrol edebildiğim şeyleri kontrol ettim ve çağrı geldiğinde hazır olacağımdan emin oldum.”